Niezłamane Wiosło

Niezłamane Wiosło jest najznamienitszym wytwórcą wioseł w okolicy (prawdopodobnie dlatego bo jedyny). Silny jak 3 byki i sprytny jak pół, jak pierdolnie tylko zapłakać, najpierw atakuje potem zadaje pytania. Byłby również najlepszym wioślarzem, gdyby nie to że się wody boi.
Uwielbia Yerbe i ma kumpla jednego.

Rewolwer "Red power", strzelba "Sheriff remover", koń Bucefał,martwy Wilk "Lessie"

Krzywy Flet, starszy o 10 minut brat bliźniak Szalonej Sraczki. Większość nie wierzy jednak w ich spokrewnienie, bo przecież jak taki G I G A A P A C Z i ktoś drobny, bawiący się roślinkami oraz wiecznie schowany za maską mogą być braćmi? Tych którzy nie wierzyli, Flet przekonywał szybkim klapsem w dziąsło. Skuteczność wynosiła jakieś 60%, bo pozostałe 40% traciło pamięć, świadomość bądź obie te rzeczy jednocześnie. Wynika to z tego iż Krzywy Flet niemal całe swoje życie spędził na ćwiczeniach fizycznych ( jednym z jego ulubionych było rzucanie bratem w dal, lecz musiał z tego zrezygnować gdy przypadkiem trafił w młodego niedźwiedzia). Miało to pomóc na jego problemy wydalnicze, które nader często występowały po posiłkach przygotowanych przez Szalonego Sraczkę. Krzywy Flet ćwiczył również grę na instrumentach, by móc pomagać przy wszelakich obrzędach. Jednym z pierwszych za jakie chwycił była drewniana fujarka, która niestety złamała się w pół gdy ją pochwycił. Od tego zdarzenia wziął się jego przydomek.

Szalona Sraczka jest młodszym o 10 min bratem bliźniakiem Krzywego Fleta. W przeciwieństwie do swojego przystojnego, dobrze zbudowanego brata Szalona Sraczka jest drobniejszy, słabszy i wygląda jakby jego twarz miała bliskie spotkanie trzeciego stopnia ze skałą (możliwe że w dzieciństwie starszy brat coś mógł mu zrobić, ale nikt niczego nie widział). Kiedy Krzywy Flet ćwiczył swoje mięśnie, Szalona Sraczka wiedząc że nie ma szans mu dorównać ani w walce ani by mu się powodziło wśród squaw, zdecydował poświęcić się i wiecznie zakrywać twarz, by nikt kto na niego spojrzy nie musiał znosić jego wygladu. A skoro już nosił maskę to od razu jakoś mu się zachciało bawić w truciciela. Zaczął od doprawienia bratu i jego kolegom jedzenia środkami przeczyszczającymi, co wywołało u wielu z nich sraczkę przez co cała wioska była zawalona fekaliami. Gdy odkryto winowajcę od razu zaczęto nazywać go Szalona Sraczka właśnie po tym wydarzeniu. Ale Szalona Sraczka był dumny ze swojego osiągnięcia i nosił to imię z radością. Od tamtej pory wszyscy boją się Szalonej Sraczki, gdyż przyprawianie ludzi do wymuszonej defekacji stało się jego znakiem rozpoznawczym

Waleczny Jastrząb spadający na swoich wrógów znienacka

Zakręcony Rogal jest jednym z synów Rozchylonych Nóg
Ogólnie to nie mial super dzieciństwa. Taka bieda w wiosce, ze musiał jeść kore z błoto. Niestety jak była susza to i błota brakowało. Wtedy to ludzie szli grupami po korę i nawet szaman mówił, że wg niego kiedyś liście będą warte więcej od kory, ale syn wodza powiedział na to "co? nie! co za pojebana bzdura!", dlatego Zakręcony Rogal siedział na drzewie i rzucał szyszkami w nadchodzących indianców co mu kradli kore. Tak nabił umiejętności strzeleckie, że trafiał syna wodza syszką z 250 metrów. Czy tam yardów, bo nie wiem jak liczą indiańce.
Gorzej ze raz nie bylo szyszki i rzucił taką ludzką szyszką. Miala kształ zakręconego rogala. Ciekawe skąd to wiedzieli indiace skoro nie bylo tam rogali... w Kazdym razie Ban na 2 tygodnie od wodza Michała nie dał mu szansy na spanie w szałasie. W sumie nie miał go bo 4 większych braci zawsze wygrywało w bójkach o kawałek ziemi.

Wraz z Nagłą Śmiercią i Starym Szamanem z Góry to jedyni znani ostatni Mohikanie. Którzy przeżyli rzeź nad Keekapoo, przemierzają tereny białych odbijając Indian z niewoli, wierząc w to, że uda się im znaleźć jeszcze żyjących braci. Wracają do plemienia Czarnych Stóp które miało opiekować się Starym Szamanem w zamian za sprowadzenie Indian Czarnych Stóp z wiezienia Karuson.

Kojot, Jelonek wierzchowny,Strzelba,rewolwer,niedźwiedź

Kolorowy Jelonek pochodzi z plemienia Obłąkanych Czerepów. Jego towarzyszami są Jeleń zwany Jelonkiem i Kojot zwany Lśniącą strzałą. Został on wygnany z plemienia przez swój kolorowy pióropusz. Wódz nie mógł się pogodzić z tym, że jego jest o wiele gorzej wykonany i obawiając się utraty władzy wygnał Kolorowego Jelonka. Przypadek sprawił, że spotkał swoich przyjaciół z plemienia idących z misją odnalezienia zaginionej wieszczki. Nie mając nic lepszego do roboty, dołączył do nich.

Stojący w grobie jest tak stary ze nie pamięta co gdzie i jak robił. Według większości powinien już nie żyć, ale żyje a skoro on żyje to biali musza zginąć.

Liściaste Ucho Grzechotnika

Link do rp jest na discordzie

Siostry bliźniaczki Powolna i Straszna Agonia są znanymi w całym plemieniu medykami. Ich kunszt sprawia jednak, że wszyscy omijają szerokim łukiem ich pełne leczniczego zapału tipi i trafiają tam tylko wtedy, gdy już naprawdę nie mogą szukać pomocy gdzie indziej. Wtedy siostry zabierają się z ochotą do pracy, która raz wyjdzie lepiej, ale zwykle wychodzi nie najlepiej, ale jako tako, a czasami udaje się tak średnio i pacjent ginie. Niemniej niezrażone tym siostry zawsze są gotowe na przyjęcie kolejnych pacjentów!

Wilk,Muchomor x2,koń, strzelba, rewolwer,niedźwiedź,bagienne ziele x2,

Pochodzi z plemienia Kri. Postanowił przyłączyć się do Czarnych Stóp, bo w jednej z narkotycznych wizji zobaczył czerwony liść klonowy otoczony białym śniegiem, co zinterpertował jako otoczenie Kri przez blade twarze.

Pewnego razu plemię czarnych stóp w trakcie podróżowania zobaczylo szwedajacego się bez powodu indiańca. Podeszli do niego bliżej, a ten się przestraszył. Widać było że jest głodny i spragniony, więc wyciągnęli strawe zostawili na kamieniu obok którego stali i odeszli na 10 metrów wstecz. Zagubiony Indianiec podszedl do miski i zaczął konsumowac. Nie jadł chyba z 9 dni powiedział szaman. Wódz czarnych stóp krzyknął skąd jesteś?, jak się nazywasz, ale nie było odpowiedzi. Zauważyli, że ma na głowie rane. Szaman widząc to stwierdził: ten koleżka stracił pamięć.

Jest jednym z ostatnich Mohikanskich wojowników.Po tym jak biali zabili mu dziadka, starca na świętej górze wykopał przeciw nim topór wojenny i przysiągł że nie spocznie dopóki nie wypleni zarazy jaką jest biały człowiek. Z czasem stał się mitem, legendą którą traperzy powtarzają sobie przy ognisku. Nagłą śmiercią która wyłania się z nicości po to żeby znów się w niej rozpłynąć wpierw zabierając twoje życie.

Żywy Spizgany dziobak,
muchomor x2,misiek Michał,bagienne ziele x12,yerba x6,

Senor Jose. Tak się kiedyś nazywał. Przynajmniej tak mu się wydaje. Chyba prowadził na północy Meksyku mały sklepik z gitarami. Może miał jakiegoś tam syna czy coś. Ale to już przeszłość. Nie pamięta nawet o Alamo. Jakim cudem ten podstarzały meksykaniec wylądował wśród Indian nie jest do końca wiadome. Niektórzy mówią, że spłukał się w którejś z koloni białych i tak go obili przy probie odebrania długu, że zapomniał kim jest. Inni, że pewnego dnia pewnym krokiem wparował na którąś z uroczystości i miejscowi byli pod takim wrażeniem jego zdolności korzystania z bagiennego ziela, że postanowili przyjąć go wśród swoich. Jedno jest pewne - jest cholernie dobrym zielarzem, który nie da nikomu towaru, póki sam go nie spróbuje. Tak się zdobywa wiernych klientów. Lata spędzone wśród Indian spowodowały, że wyszkolił się w zielarstwie i ich języku, jak i stał się jakoby częścią wielkiej rodziny, jaką jest plemię. W swoim dziwnym poczuciu humoru, szaman stwierdził, że jego totemem będzie wilk, co wymusiło oswojenie jakiegoś zwierzęcego towarzysza. Wybór trafił na dziobaka. Wielu się pyta - skąd dziobak na Dzikim Zachodzie. Dobre pytanie. Nikt nie wie, ale po prostu jest i trwa przy Reniferze. Szczególnie od czasu gdy ten odkrył pewien śmieszny kolec dający niezły odlot.

Elki jest synem białej kobiety, która wdała się w romans z indiańskim niewolnikiem z plemienia Miwok. Nie poznał ojca, matka wychowywała go surowo i ukrywała przed światem. Gdy skończył 15 lat uciekł z domu i przyłączył się do grupy tułaczy. Tam nauczył się walczyć nożem i używać wnyk. Grupa wędrowała w kierunku granicy z Kanadą gdzie trwała gorączka złota. Z czasem jego odmienność od białej ludności była zbyt wielką przeszkodą w relacjach z traperami i szeryfami miast do których wchodzili wędrowcy. Niedaleko Fort Louise odłączył się od wędrowników na wieść, że niedaleko ich obozowiska grupują się indianie Czarnych Stóp

Zwinny Bóbr jest typowym przedstawicielem młodzieży indiańskiej. Odważny, szybki i butny pcha się w wiele niebezpieczeństw, z których jednak wychodzi cało. Za każdym razem uczy się czegoś nowego i nigdy nie popełnia dwa razy tego samego błędu. Po nieudanym ataku na miasto białych pała żądzą zemsty, jak cała reszta plemienia. Rozwija się i zdobywa pozycję w plemieniu mając nadzieję odpłacić kiedyś bladym twarzom za to co zrobili jego rasie.

pocotosienoginoco

profesjonalna_skarpeta

Siostry bliźniaczki Powolna i Straszna Agonia są znanymi w całym plemieniu medykami. Ich kunszt sprawia jednak, że wszyscy omijają szerokim łukiem ich pełne leczniczego zapału tipi i trafiają tam tylko wtedy, gdy już naprawdę nie mogą szukać pomocy gdzie indziej. Wtedy siostry zabierają się z ochotą do pracy, która raz wyjdzie lepiej, ale zwykle wychodzi nie najlepiej, ale jako tako, a czasami udaje się tak średnio i pacjent ginie. Niemniej niezrażone tym siostry zawsze są gotowe na przyjęcie kolejnych pacjentów!

Gadatliwy Rosomak

Papuga Cytryn,niedźwiedź socjalny Wojciech Skupień,Zabójcza Trucizna,

Rosomak zawsze był. Plemię zauważało jego obecność, ale jakoś nikt nigdy się nie zastanawiał skąd się tutaj wziął i skąd pochodzi. Nie urodził się w tej wiosce, bo nikt nie zna jego matki ani ojca. Wygląda na to, że przyczepił się do Czarnych Stóp i tak sobie został. Praktycznie nic nie mówi, o dziwo ma jakiegoś dziwacznego, zielono-żółto-czerwonego ptaka, który skrzeczącym głosem mówi, wygląda jakby to on dowodził w tej parze. Nie od zawsze był Rosomakiem, nikt nie znał jego imienia, bo go nie podał, więc nazwano go Gadatliwym Rosomakiem, bo po pierwsze, nic nie mówił (tak dla przekory), po drugie, zawsze trzymał się na uboczu, ale pomagał gdy zaszła potrzeba. Widać, że woli robić rzeczy po swojemu, ale gdy trzeba to, mrucząc niezrozumiałe dźwięki pod nosem, pomaga. Jest bystrym obserwatorem, prawie takim jak jego papuga - "Cytryn". Nie wiadomo skąd takie dziwaczne imię, tak założono, bo papuga lubi powtarzać: "Głos wołającego na puszczy - a Cytryn mu na imię". Wyglądało na to, że to imię papugi, ale skąd ona nauczyła się mówić jak Rosomak milczy jak grób?

Był to spokojny pogodny dzień, Kiełtas zajadał się kiełbasą, Spizgany Renifer biegał dookoła swojego tipi, a Szalona Sraczka dosypywał do ogniska dziwne prochy. Czerwony Dymanit niczym nie wzruszony trenował swoją sztukę walki ciałem, którą nazwał "Szopr Acz". Słysząc znajome głosy przed swoim tipi przerwał i przygotował się na spotkanie.
- Proszę proszę kogo my tu mamy, czy to nie nasz drogi Czerwony Dymanit? - powiedział wkraczając do namiotu pierwszy Indianin.
- Ręce do góry Dymanitku, teraz policzymy się za to jak nas ośmieszyłeś pięć lat temu - dopowiedział drugi indianin celując w płótno za którą było widać pokaźną posturę Czerwonego Dymanita.
- Bracia Czerepy, jak ja ich nienawidzę - dodał trzeci Indianin.
- No co cie tak zmroziło Dymanicie? Już taki odważny nie jesteś? - skomentował drugi, widząc jak Czerwony się nie rusza. Trzech indianinów powoli zbliżyło się do kotary, widać było po ich twarzach że napięcie rosło. Spojrzeli po sobie, kiwnęli głową i na trzy dwa jeden odsłonili kotarę.
- Trzy... Dwa... Jeden! I CO TERAZ POWIE... - urwali widząc wbity patyk w ziemie w miejscu gdzie powinien stać Czerwony Dymanit.
- Kartofle najlepiej gotuje się o poranku - usłyszeli za swoimi plecami i poczuli jak do głowy każdego z nich zostały przyłożone trzy rewolwery. Kiedy się powoli obrócili, zobaczyli, że wszystkie trzy trzyma sam Czerwony Dymanit.
- Zabawne, pamiętam was trzech. A wy nie zapomnieliście jak mnie zostawiliście samego podczas bitwy pod Mistaska Tapiskoo? To była masakra. Pamiętam twarz latającego karła. Pamiętam jak się wycofaliśmy do budynku w którym mieszkała biała rodzina. I jak w tym budynku wybuchł dymanit. Biedny mały białasek, nie wiedział co go uderzyło. Jego małe białe rączki były wszędzie. Leżąc tam spojrzał na mnie, penetrując moje wnętrzne swoimi dużymi białymi rasistowskimi oczami i widziałem jak szeptał słowa w moim kierunku. "Łagon Berner, anli łajt rice". Mimo, że nie mówię jak kaleka bez rączek, to go zrozumiałem, bo takich rzeczy nie trzeba rozumieć, te rzeczy sie wie. On się pytał "Dlaczego Czerwony Dymanicie? Dlaczego?" - Czerwony Dymanit zrobił dłuższą pauzę i otarł łzę - A teraz ruszcie swoją czerwoną dupe zanim ją wam odstrzelę.

Księżycowy Księżyc

taki tam z wilkiem

TynkarzCzwartejSciany

Jeden z kilkunastu ocalałych konnych wojowników którzy wdarli się do osady białych. Zakochany, bo jego żoną była najpiękniejsza squaw z wioski. Sęp bo lubi bezczynnie patrzeć jak jego wrogowie powoli konają.

Tańczący Wilk był trzynastoletnim chłopcem, kiedy jego rodzice i starsi bracia polegli w pamiętnej bitwie pod Mistaska Tapisko. Osierocony Indianin dorastał w gniewie i nienawiści do białych, którym poprzysiągł zemstę. Wychowywany przez plemiennego szamana Czarnych Stóp poznawał tajniki zielarstwa, ucząc się wytwarzać trucizny, narkotyki, oleje zapalające. Chęć zemsty i nienawiść do białych zżerała chłopaka od środka i nawet jego opiekun odczuwał strach przed autodestrukcyjnym zachowaniem Tańczącego Wilka. Chłopak palił się do kolejnej wojny z białymi, która miała nadejść lada dzień. Wszystko się zmieniło, gdy wracając ze zwiadu natknął się na opuszczony dyliżans, w koło którego leżało kilka trupów ze strzałami w plecach. Nieznane plemię wybiło pasażerów pojazdu, ocalała jednak dziewczyna, która Tańczący Wilk znalazł przerażoną nieopodal dyliżansu. Chłopak zdecydował się odprowadzić ocalałą do najbliższej osady białych. Podróż trwała trzy dni i trzy noce, podczas których Indianin nie tylko stracił dziewictwo, ale też po raz pierwszy w życiu się zakochał. W białej dziewczynie. Do swojej wioski wrócił odmieniony. Gryzły go wyrzutu sumienia i wstyd, ale jego gniew i chęć zemsty zelżały. Postanowił jednak pozostać lojalny wobec swojego ludu i na wojnie pościć krzywdy wyrządzone Indianom przez białych ludzi.

Biały Demon to morderczy i skrupulatny psychopata wierzący że mordowanie jest największą sztuką. Można go podsumować jako artystę malującego farbą pozwalającą uzyskać najmocniejszy przekaz - przerażeniem. Niegdyś inspicjent objazdowego teatru, następnie najemnik na usługach rządu federalnego, w międzyczasie zdołał dokonać parunastu morderstw. Ma obsesje na punkcie liczby 5 np. zawsze rewolwer ładuje tylko pięcioma nabojami. Jednocześnie każdy strzał wykonuje z niezwykłą precyzją i elegancją niczym pociągnięcia pędzla. W wyniku przegranego starcia dostał się do niewoli Indian, którzy o dziwo nie zabili go jak to mieli zwyczaj czynić z białymi jeńcami, lecz trzymali w niewoli, gdzie po pewnym czasie dostał olśnienia. Przecież prawdziwym mistrzem jego sztuki jest nikt inny jak sama natura, a człowiek próbuje przeszkodzić jej w uprawianiu tej sztuki, dlatego trzeba go powstrzymać. W międzyczasie nauczył się języka Indian i przyjął imię Biały Demon. Po pewnym czasie zdołał uciec, tym razem z zamiarem urządzenia swojego przedstawienia wśród białych. Jego występ się rozpoczyna!

Zdenerwowany Bialorusin

Biały Sandał to ćpun i narkoman, który spali wszystko co da się spalić. Kocha eksperymentować i testować co raz to kolejne zioła czy inne specyfiki. Już charakterystyczny namiot z wyszytą fajką zawsze wypełnia dym, cholernie duszący dla normalnych ludzi. Białemu Sandałowi towarzyszy opos, którego pewnego razu spotkał podczas poszukiwania ziół. Naćpany Sandał myślał, że spotkał wilka ze swojego totemu. Gdy po powrocie okazało się, że wilk wcale nie jest wilkiem, a oposem, zmienił jego wizerunek na totemie ustawionym w centralnej części namiotu.

Wilczarz pochodzi z plemienia Obłąkanych Czerepów, niewielkich wzrostem ale bitnych Indian. Razem ze swoimi współplemieńcami został wysłany z niezwykle ważną misją - odnalezienia zaginionej wieszczki zwanej La Kuną. W misji pomaga mu jego zwierzęcy towarzysz - Kiełtas, wilk obdarzony niezwykłym zmysłem stalkowania i tropienia swoich ofiar.

Byrdie "Pierdząca Komarzyca" McNugget

Dowiesz się w swoim czasie!

TynkarzCzwartejSciany

Strzymany Przytaszko

Anormatywna Defekacja jest młodszą siostrą bliźniaków Szalonej Sraczki i Krzywego Fleta. Kiedy bracia wyruszyli na wyprawę wojenną mama jej zabronila ze jest za młoda za słaba za mało wytrenowana. Zdenerwowana skupiła się na treningu i gdy dowiedziała się że bracia wraz z całą wyprawa wojenną dotarla na miejsce, spakowala dobytek i wyruszyła potajemnie by dołączyć do swych braci.

Nikt nie wie skąd pochodzi co robił ani co robi obecnie w swoim tipi jednakże ktokolwiek tam wejdzie wychodzi zdrowy albo wcale

Małomówny indianin, który przybył na ziemie Czarnych Stóp z Alaski. Ma śmieszny akcent. Lubi pić wodę ognistą, słuchać szybkiej muzyki i nosi futro z wypalonymi trzema pasami. Ulubiony narkotyk to Krokodyl - jedyna rzecz, jakiej brakuje Zimnemu Draniowi, by czuł się wśród Czarnych Stóp jak w domu.

Młoda duchem, młoda ciałem. Widzi barwy, które kolorowe niesie wiatr. Nienawidzi białych ponieważ uważa że mają ja za głupią dzikuskę, a przecież wierzba jest jej siostrą a strumień bratem, więc nie może być aż tak głupia. Lubi konie. Mleko z maku również lubi, inaczej jak widziałaby te barwy, które niesie kolorowy wiatr?