ODBUDOWA ŚWIĄTYNI (cz.1)
KSIĘGA EZDRASZA 1–3
Bóg posłał Babilończyków, aby zniszczyli Jerozolimę. Była to kara za nieustanne nieposłuszeństwo Izraelitów. Babilończycy zabrali ze świątyni kosztowne przedmioty ze złota i srebra, a potem ją zburzyli.
Większość z tych, którzy przetrwali oblężenie, została uprowadzona do Babilonii. Jerozolima leżała w gruzach. Bóg zaś zapowiedział przez proroka Jeremiasza, że zanim będą mogli powrócić do swojej ojczyzny, będą przebywać na obczyźnie przez 70 lat.
Prawie 70 lat później Imperium Babilońskie zostało podbite przez króla Medów i Persów – Cyrusa. Już w pierwszym roku panowania Bóg pobudził go, aby wydał dekret zezwalający Żydom na powrót do ojczyzny.
Jerozolima
Cyrus oświadczył również, że Bóg polecił mu odbudować świątynię w Jerozolimie. Rozkazał, aby mieszkańcy regionów, gdzie przebywają teraz Żydzi, wsparli ich srebrem i złotem, mieniem i bydłem oraz dobrowolnymi darami na rzecz świątyni Bożej
w Jerozolimie.
Suza (Szuszan)
Imperium Medów i Persów
Etiopia
Indie
Rozkazy te zostały spisane tak, aby wszyscy poznali rozporządzenie króla.
Kiedy dekret został odczytany, naczelnicy wielu rodów pochodzących z plemienia Judy
i Beniamina, kapłani oraz Lewici rozpoczęli przygotowania do powrotu do Jerozolimy.
A wszyscy, którzy mieszkali wokół nich, hojnie ich wspierali. Król Cyrus zwrócił 5400 drogocennych sprzętów ze złota i srebra, które Babilończycy zabrali ze świątyni. Przekazał je księciu judzkiemu Szeszbassarowi.
Około 42 tysięcy Judejczyków wraz ze swoimi niewolnikami i zwierzętami wyruszyło
w drogę do swej ojczyzny.
Kiedy powrócili do Jerozolimy odkryli, że ich miasto jest całkowicie zniszczone.
A gdy doszli do świątyni, naczelnicy rodów złożyli hojne dary na jej odbudowę: ponad 500 kg złota, 2900 kg srebra oraz 100 szat kapłańskich.
Potem rozpoczęli odbudowę swych domów w miastach Judei. Gdy nadszedł siódmy miesiąc, cały lud zgromadził się w Jerozolimie. Jozue i Zorobabel z pomocą innych wznieśli ołtarz świątynny. Zaczęto na nim składać Bogu regularne ofiary, przewidziane na każdy dzień. Składano również ofiary dobrowolne i obchodzono Święto Szałasów.
Aby świątynia została odbudowana, zapłacono kamieniarzom i cieślom. Kilka miesięcy później rozpoczęto odbudowę przybytku Pana. Pracami budowlanymi kierowali Lewici pod przewodnictwem Zorobabela i Jozuego.
Mieszkańcom Tyru i Sydonu przekazano dary, aby sprowadzili drewno cedrowe. Transport odbywał się drogą morską do portu Jaffa, a później drogą lądową do Jerozolimy.
Pierwszym etapem budowy było położenie fundamentów. Kiedy to zostało zrobione, ludzie zebrali się, aby chwalić Boga. Kapłani i Lewici prowadzili uwielbienie. Śpiewano te same pieśni, które wznoszono dla Pana podczas budowy pierwszej świątyni w czasach Salomona.
Wysławiano Boga za to, że jest dobry i że jego łaska nad Izraelem trwa na wieki. Wielu ludzi wznosiło okrzyki radości, a odgłosy te było słychać z daleka.
Jednak ludzie starsi, którzy oglądali poprzednią świątynię, głośno płakali.
Widzieli bowiem, że nowa świątynia będzie znacznie mniejsza od poprzedniej.
Płacz i okrzyki radości były tak głośne, że nikt nie był ich w stanie odróżnić.
Pytania