o alfaneiro

Silvia Meijón 5ºC

Flor do alfaneiro.

Froito do alfaneiro

NOME CIENTÍFICO: Ligustrum lucidum.

NOME POPULAR: Alfaneiro chinés.

​

NOME CASTELÁN: Aligustre

FAMILIA: Oleacea.

ORIXE: China, Corea e Xapón.

FOLLAS: As follas son semiperennes, simples, opostas coriaceas e lampiñas. Teñen forma ovalada con bordes enteiros, o extremo apuntado e a base redondeada. Son verdes escuras.

FLORES: As flores son pequenas de coloración blanquecina, amarillenta ou verdosa, algo olorosas e agrupadas en ramilletes terminales (tirsos).

FROITO: O froito e unha drupa globosa e xugosa (baga), do tamaño dun chícharo, de cor negro algo azulado e moi amargo. Son tóxicos.

FLORACIÓN E FRUCTIFICACIÓN: Florece a finais da primavera ou principios do verán. Seus froitos maduran a finais do verán, de setembro a outubro e permanecen moito tempo na árbore.

HÁBITAT E DISTRIBUCIÓN: Pode vivir en calquera tipo de chan aínda que prefira os terreos frescos e arenosos. Resiste a sequía e as xeadas non moi severas. Prefire as exposicións soleadas, aínda que tamén medra ben á sombra. Soporta ben as podas.

UTILIDADES E CURIOSIDADES: En China comercialízase unha cera que producen certos insectos sobre as pólas desta árbore. As súas follas de sabor amargo son empleadas en mediciña para deter as diarreas debido as súas propiedades astringentes.

As follas do Alfaneiro ben secadas e reducidas a un fino polvo constitúen a alheña, que utilizase como tinte. Os froitos tamén se utilizaron como colorante para dar mais cor aos viños.

​

O alfaneiro e unha especie mui usada como ornamental pola súa rusticidade. En España foi amplamente difundido coma árbore de alineación en rúas e avenidas.

Por exemplo, en Pontevedra existen 279 exemplares adornando as nosas rúas.

Alfaneiro chinés