ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ-ΜΕΤΑΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ
Παπανικολάου Κυριακή Β΄4
� ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΌΣ
Ο Ιμπρεσιονισμός είναι καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε στη Γαλλική ζωγραφική τη δεκαετία του 1860 (περίοδο της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα Γ'), επιδιώκοντας την απόδοση, με κατάλληλη τεχνοτροπία, όσο το δυνατόν πιο πιστά, της ψυχικής εντύπωσης της θέας ενός αντικειμένου που βρίσκεται στη φύση. Πήρε αυτή την ονομασία ύστερα από την πρώτη έκθεση, το 1874, μιας ομάδας ζωγράφων που περιλάμβανε τους Κλωντ Μονέ, Εντγκάρ Ντεγκά, Ωγκύστ Ρενουάρ, Καμίγ Πισσαρρό, Αλφρέντ Σισλέ, Πωλ Σεζάν, Αρμάν Γκιγιωμέν και την Μπερτ Μοριζό. Ένας από τους εκτιθέμενους εκεί πίνακες του Μονέ με τον τίτλο “Impression - soleil levant” (Eντύπωση - ανατολή ηλίου) ενέπνευσε στους κριτικούς (ειρωνικά) την ονομασία.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ ΤΟΥ ΚΙΝΉΜΑΤΟΣ
Το κίνημα χαρακτηριζόταν, κυρίως, από την προσοχή στα χρώματα και στο παιχνίδισμα του φωτός και της κίνησης, την αδιαφορία για το περίγραμμα, την απέχθεια προς τα σκοτεινά χρώματα και, κατά συνέπεια, την “έξοδο” από τους κλειστούς χώρους των στούντιο στους υπαίθριους χώρους (plein air), όπου ο καλλιτέχνης μπορούσε να διευρύνει τα όρια των παραστάσεων του και να έχει έναν άμεσο δεσμό με τη φύση και τη ζωή. Η νέα αυτή κατεύθυνση αποτελούσε μιαν εξέγερση εναντίον της ακαδημαϊκής αισθητικής, της επιτηδευμένης “τέχνης του ατελιέ” και τους περιορισμούς που επέβαλλε τόσο στις μορφές όσο και στο περιεχόμενο. Συγκεκριμένα η Ακαδημία υπαγόρευε όχι μόνο τη θεματολογία (στη ζωγραφική κυρίως ιστορικά, θρησκευτικά θέματα και πορτραίτα) αλλά και τις τεχνικές που όφειλαν να ακολουθούν οι ζωγράφοι της εποχής (συντηρητικά χρώματα, αφανείς πινελιές).
� ΜΕΤΑΪΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΌΣ
Ο Μεταϊμπρεσιονισμός αποτελεί καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε περί τα τέλη του 19ου αιώνα, αμέσως μετά το κίνημα του Ιμπρεσιονισμού, του οποίου αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο προέκταση και χρησιμοποιήθηκε ως όρος για πρώτη φορά από τον Βρετανό ζωγράφο και κριτικό τέχνης Ρότζερ Φράι το 1910 για να περιγράψει την ανάπτυξη της γαλλικής τέχνης από τον Μανέ και έκτοτε.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ ΤΟΥ ΡΕΎΜΑΤΟΣ
Οι μεταϊμπρεσιονιστές ζωγράφοι εξακολουθούν να διατηρούν τις τεχνικές του Ιμπρεσιονισμού, ωστόσο επιδιώκουν να πρoσδώσουν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στα έργα τους. Αν και πραγματοποιούσαν συλλογικές εκθέσεις, ουδέποτε αποτέλεσαν μια συμπαγή ομάδα με κοινό τόπο.
Οι εξεζητημένες φόρμες που υϊοθέτησαν επηρέασαν σημαντικά τα μεταγένεστερα ρεύματα της τέχνης του 20ου αιώνα, όπως το Φωβισμό και τον Κυβισμό.
� ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ
Η Έναστρη Νύχτα είναι ελαιογραφία σε καμβά του Ολλανδού μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Βίνσεντ βαν Γκογκ. Φιλοτεχνημένος τον Ιούνιο του 1889, απεικονίζει τη θέα από το δυτικό παράθυρο του δωματίου του στο άσυλο Σεν Ρεμί ντε Προβάνς, μόλις πριν την ανατολή του ηλίου, με την προσθήκη ενός εξιδανικευμένου χωριού. Εκτίθεται στην μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στην Νέα Υόρκη από το 1941 και αποκτήθηκε μέσω του κληροδοτήματος Λίλι Π. Μπλις. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα του Βαν Γκογκ και είναι ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες στην ιστορία του Δυτικού πολιτισμού.
��Η ΆΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΤΟ ΈΡΓΟ
� ΠΗΓΈΣ