آموزش حضوری در محیط دانشگاه حقی آنقدر بدیهی برای استاد و دانشجوست که ما
حتی فکرش را هم نمی‌کردیم که برای احقاق آن بخواهیم اقدامی کنیم.
جناب آقای دکتر مقیمی،
رئیس محترم دانشگاه تهران،
اخباری به تازگی از طریق شبکه دانشگاه تهران منتشر شده‌است که دانشجویان و اساتید را سخت نگران کرده است: آموزش دانشگاه در فروردین‌ماه مجازی خواهد شد.
این خبر در کلام مجازی شدن است. در واقعیت اما رنگ و بوی دیگری دارد، در واقع دانشگاه مجازی به‌‌مثابه محرومیت از حق حضور فیزیکی در محیط دانشگاه است. محرومیتی که گسست عمیقی میان دانشجو و فضای فعال و پویای محیط دانشگاه‌را پدید می‌آورد، صرف تقلیل دانشگاه به ساعت‌های کلاس درس و چشم بستن مسئولین دانشگاه تهران از فضای سازنده و علمی آن امری نگران کننده است.
سه سال قبل در چنین ماه‌هایی، شروع همه‌گیری ویروس کرونا و وضعیت اضطراری در ایران و جهان، شرایطی رقم زده بود که آموزش مجازی برای دانشجویان را تا حدی قابل‌فهم و منطقی می‌کرد.
حالا اما، دانشجویانی که حجم زیادی از تحصیلشان در محیط دانشگاه به‌صورت غیرحضوری و سرشار از گرفتاری‌ها و عقب‌افتادگی‌های گذشته است، دلیلی منطقی برای مجازی شدن آموزش دانشگاه نمی‌یابند.
اگر دلیل، قرارگیری در ماه رمضان است، تکالیف دینی نباید مانع از امور معمول و همیشگی زندگی انسان‌ها شود و اگر دلیل، مشکلات مربوط به بودجه است، ضربه‌ی مهلکی که کشور از تحصیل مجازی مدیران و مهندسان و هنرمندان و کارشناسان آینده‌اش می‌خورد به هیچ عنوان با هزینه‌های فعلی قابل‌قیاس نخواهد بود.
ما دانشجویان و اساتید دانشگاه تهران، هیچ برهان منطقی و قابل‌درکی پشت این تصمیم آسیب‌زا نمی‌بینیم و شدیدا خواستار حضوری ماندن تحصیل و آموزش حضوری نه فقط در بازه‌ی زمانی مذکور بلکه در تمامی تقویم آموزشی می‌باشیم.
امیدواریم ریاست دانشگاه تهران داعیه خود مبنی‌بر شنیدن صداهای مخالف را به عمل رسانده و روندی دموکراتیک با لحاظ کردن خرد جمعی‌را پیشه کند.
