Zdecydowanie tak
Raczej tak
Trudno powiedzieć
Raczej nie
Zdecydowanie nie
Metoda sztucznego zapłodnienia in vitro powinna być dostępna dla każdego obywatela, bez względu czy cierpi na niepłodność.
Metoda sztucznego zapłodnienia in vitro jest jedyną szansą na posiadanie upragnionego potomstwa.
Metoda in vitro może być szansą na uratowanie związku, który pragnie posiadać dzieci.
Dzieci poczęte metodą in vitro rozwijają się odmiennie niż ich rówieśnicy.
Dzieci poczęte metodą in vitro powinny wiedzieć o sposobie ich poczęcia.
Państwo powinno w pełni finansować koszy leczenia metodą in vitro.
Kościół katolicki nie powinien negować metody sztucznego zapłodnienia in vitro.
Jeśli ludzie chcą dzieci to niech lepiej adoptują te z domów dziecka a nie eksperymentują na zarodkach.
Małżeństwo niemogące posiadać dzieci w sposób naturalny, powinno mieć możliwość podjęcia jednej próby zapłodnienia poza organizmem kobiety, w pełni finansowanej przez państwo.
Tylko zalegalizowane związki powinny mieć prawo do leczenia metodą in vitro.
Samotne kobiety powinny mieć prawo , tak jak pełne rodziny do bezpłatnego zapłodnienia in vitro.
Metoda zapłodnienia in vitro powinna mocniej wybrzmiewać w przestrzeni publicznej.
Klinika w której wykonywany jest zabieg in vitro powinna zapewnić pomoc psychologiczną osobom starającym się o potomstwo metodą in vitro.
In vitro jest tym samym co aborcja.
Mężczyzna powinien być tak samo zaangażowany emocjonalnie w całą procedurę zapłodnienia jak kobieta.
Wszystkie pozyskane zarodki trzeba wykorzystać.
Adopcja komórek (wykorzystanie komórek nie od osoby z którą tworzy się związek) jest tym samym co adopcja dziecka.
Każdy obywatel może mrozić swoje komórki.
Eksperymentowanie na niewykorzystanych zarodkach, jest dobre, ponieważ przyczynia się do rozwoju nauki.
Mężczyźni chętnie decydują się na zostanie dawcą w banku nasienia.
Niepłodność to poważna choroba.
Dawcy nasienia powinni pozostać anonimowi.
Prawo polskie nie powinno regulować górnej granicy wieku kobiet starających się o dziecko metodą in vitro, w przypadku, gdy nie jest to finansowane z pieniędzy publicznych.
Prawo polskie nie powinno regulować górnej granicy wieku mężczyzn, którzy wraz z partnerką starają się o dziecko.
Ludzie powinni mieć prawo do wyboru płci dziecka, biorąc pod uwagę własne upodobania.
Długotrwałość i nie pełna skuteczność procesu leczenia metodą in vitro może doprowadzić do rozpadu związki, dlatego w pierwszej kolejności pary powinny rozważać adopcję.
Trzeba się pogodzić, że w procesie in vitro giną komórki.
Fakt posiadania dziecka poczętego metodą in vitro powinno się ukrywać przed otoczeniem w celu ochrony przed wykluczeniem.
Posiadanie dziecka jest kwestią indywidualną, więc żadna instytucja kościelna czy państwowa nie powinna mieć wpływu na decyzję obywateli.
Lepiej zniszczyć niewykorzystane zarodki niż na nich eksperymentować.