یک هفته از شروع ترم جدید دانشگاه می‌گذرد؛ شروع ترم جدید اما با ترم‌های قبل از کرونا یک تفاوت جدی دارد و آن صدایی‌ست که از پنجره‌های کلاس به گوش می‌رسد، صدایی که خیابان‌های شهر را پر کرده، صدایی که از حنجره پرخشم ملتی برمی‌خیزد که هربار صدای اعتراض‌های نجیبانه‌اش برای بدیهی‌ترین حقوقش، سرکوب و خاموش شده و این بار در اعتراض به کشته شدن دختری از دختران سرزمینش، آن هم به‌خاطر نوع پوشش و در اعتراض به ظلمی که به دیگر زنان و مردان سرزمینش روا می‌شود، چاره‌ای جز خیابان پیش روی خودش ندیده و در این به خیابان آمدن، همه هزینه‌های ریز و درشتش را هم به جان خریده تا بار دیگر از بالانشینان بی‌خبر فقط بخواهد که بگذارند این وطن دوباره وطن شود؛ وطنی برای همه مردمش، با همه تفاوت‌ها و تکثر‌ها و تنوع‌هایشان.