Geachte minister Ben Weyts,


Als Vlaamse leerkrachten en professoren volgen wij de actualiteit op de voet, uit interesse, maar ook om deze te verwerken in onze lessen en erover in gesprek te gaan met onze leerlingen en studenten, zodat we hen mee kunnen vormen tot wereldburgers. De laatste weken volgden ook wij het dagelijkse nieuws over de klimaattop in Glasgow en daarbij was het teleurstellend om vast te stellen hoe ons land opnieuw zeer weinig klimaatambitie heeft getoond. Op binnenlands vlak was er geen politiek akkoord over de verdeling van de klimaatinspanningen, geen nationaal akkoord over de internationale klimaatfinanciering en opnieuw is België er niet in geslaagd om zich te voegen bij de High Ambition Coalition.

Als we naar de rol kijken die de Vlaamse regering hierin heeft gespeeld, is de situatie nog schrijnender. Vlaanderen heeft niet alleen niet ingestemd met een Belgische toetreding tot de high Ambition Coalition maar zou ook, samen met Polen, hebben geprobeerd om de Europese toetreding tot deze coalitie te verhinderen. Bovendien wilde Vlaanderen niet de tekst ondersteunen die de internationale publieke subsidies voor bepaalde fossiele energieprojecten in het vizier neemt.(*) Ook het Vlaamse klimaatplan, waarbij gestreefd wordt naar een vermindering van de CO2-uitstoot met 40% tegen 2030 is onvoldoende: nl 7% lager dan de uitstootvermindering van 47% die de Europese Commissie naar voor schoof om de Europese emissies te reduceren conform met het Akkoord van Parijs.

Tegelijkertijd heeft diezelfde Vlaamse regering de bevoegdheid over het onderwijs van zo’n 1,6 miljoen kinderen, jongeren en studenten. Onderwijs dat ‘tot de wereldtop moet blijven behoren door te kiezen voor leerlingen, leerkrachten en directies’ en waarbij ‘de lat steeds hoog moet worden gelegd’.

Nu vragen wij ons het volgende af:  “Hoe valt het te rijmen dat diezelfde Vlaamse regering dan opeens op de rem gaat staan op vlak van klimaatinspanningen, zodat diezelfde 1,6 miljoen jonge mensen steeds minder kans krijgen op een leefbare toekomst?  Hoe moeten wij als onderwijzend personeel met deze contradictie omgaan? Hoe kunnen wij op een authentieke, oprechte manier lesgeven met dit gegeven als achtergrond?

Bovendien zijn wij het gewoon om ons voortdurend bij te scholen, onze lessen aan te passen aan de steeds veranderende eindtermen én de hervorming van het onderwijs..
We doen het allemaal omdat het van ons van bovenaf gevraagd wordt maar ook omdat we ervan uitgaan dat het goed zal zijn voor onze leerlingen en studenten.

Ons aanpassen kunnen we dus als de beste en misschien hebben we dit nog het meest bewezen tijdens de coronacrisis. Zoals u ook reeds erkende, hebben wij ons tijdens de Coronacrisis aangepast in het belang van onze leerlingen en studenten. Daartoe zijn wij bevoegd.
Momenteel is er een andere crisis aan de gang: de klimaatcrisis. De Vlaamse regering heeft de bevoegdheid op dat front. De afgelopen weken had de Vlaamse regering de gelegenheid bij uitstek om daarnaar te handelen en zich achter een ambitieus klimaatbeleid te scharen. En juist dat gebeurde niet op een afdoende manier.

Daarover willen wij leerkrachten en professoren, graag met u het gesprek aangaan. Hoe ziet u dit? Wat is de positie van de Vlaamse gemeenschap ten aanzien van de toekomst van onze leerlingen en studenten? Hoe moeten wij als leerkrachten, docenten en professoren onszelf zien binnen dit kader?  

En tot slot: kunt u vanuit uw positie als onderwijsminister de expliciete vraag stellen aan de Vlaamse regering om de klimaatinspanningen op te schroeven? Uiteindelijk is dit wat ons bindt: een leefbare toekomst voor onze kinderen en jongeren.

Hopend op een persoonlijk onderhoud,
Hoogachtend,

Ondergetekenden,
…..
(*) zie artikel: https://www.knack.be/nieuws/vlaanderen-maakt-beroerde-beurt-op-internationaal-klimaattoneel/article-opinion-1799781.html