naam

Contactgegevens tweede deelnemer (naam + e-mailadres)

De hoop In de gang mengt zich de geur van schimmel en oude tijden. De ramen die reiken tot aan het plafond geven een prachtig licht aan het gebarsten, gefragmenteerde pleister. De muren en de kaders van de ramen waren lang geleden in verschillende tinten groen geschilderd. Aan het einde van de gang getuigen de bogen en zelfs de overgebleven glazen kroonluchter van de pracht en de rijkdom van vroeger tijden.Welke geheimen verbergen deze muren? Precies 70 jaar geleden, op een zonnige lentedag, stond een jonge dame in deze gang voor het raam. In de gang was netheid en orde. De vensterglazen glinsterden en de vloer glom fel. De meisjes die in het internaat woonden, moesten één keer per week de vloer met wax en een zachte doek schuren tot de strikte bazin zei dat het genoeg was. De verf op de muren was niet meer vers maar toch zonder barsten. Op de lege muren hingen foto's van strenge oude dames, nonnen en meisjes gekleed in uniform. Het was april 1949. De jongedame kwam bijna elke dag gedurende 4 jaar (behalve op zondag en nog bepaalde dagen) op hetzelfde moment uit de zaal en stond een paar minuten voor het raam. De hoop was niet langer zichtbaar op haar gezicht, haar ogen waren onverschillig en in de loop van de jaren waren tussen haar wenkbrauwen kleine, diepe rimpels verschenen. Haar jurk was simpel, net als voor een lerares, de kleine donkerblauwe jas was tot aan haar nek dichtgeknoopt.Haar donkere haar zat in een klein dotje, op een klein golvend cluster achter haar oren na. Haar ogen waren groot en bruin, ze weerspiegelden diep verdriet. Ze kneep haar mond samen, glimlachte een beetje, ze zwaaide met haar hand door het raam en snelde terug naar de deur in de gang. Beneden, in de tuin van het internaat, fietsde de postbode al weg. Opnieuw keek hij naar boven, en dan verdween hij in de bloeiende tuin met luid fluitende vogels. De jongedame verwachtte een brief van haar man. Sinds december 1944 was er geen nieuws van hem gekomen. Ze was niet langer hoopvol. Haar gevoelens werden langzaam gladder en ze vond dat ze verder moest gaan. Er waren veel mannen in de buurt, maar ze wilde nog niemand leren kennen. Ze hield ervan om les te geven, ze hield van de kinderen, ze gaf veel liefde aan de kinderen en zij ook aan haar. De volgende dag kwam ze weer op hetzelfde moment uit de zaal en ging voor het raam staan. Ze vouwde haar handen. De postbode kwam op het juiste moment naar de tuin en ze zwaaide naar hem. Maar deze keer schudde de man zijn hoofd niet.Er was iets dat niet in het gebruikelijke beeld paste. Die man had geen snor zoals de postbode. Misschien is hij een vervanger? - dacht ze. De man stopte de fiets, en leunde een beetje opzij. Er zat niets in de rechterarm van de man. Hij keek op. Hun ogen ontmoetten elkaar. Hij was het. Haar man. Haar gezicht en hart waren van warmte vervuld en ze viel flauw van de onverwachte vreugde.

Tekstbestand

Wetransferlink naar de foto