A PANTASMA DA ESTRADA...FANTASMA

Despois da festa viñan todos os meus compañeiros ían borachos coma cubas. Eu ía conducindo cos monos aqueles dándome a tabarra. Era noite, pasabamos por un bosque que tiña unhas árbores altas, vellas, e de súpeto vin un rapaz sentado no medio da estrada e peguei un freazo... por pouco non levo por diante.

Saín fóra do coche para ver se estaba ben e pregunteille:

-Estás ben?

-Si, preciosa. Non te preocupes. Teño que dicir que aínda que me pasaras por riba non pasaba nada. Pola miña culpa mandáchete un bo golpe na fronte.-Respondeume educadamente el.

-Que golpe?- Preguntei eu.

-Este.-Respondeu el á vez que me conduciu ata unha charqueira onde se vía ben.

Sentín unha sensación xélida na fronte cando el  tocouma con esas mans pálidas. Un frío correume por todo o corpo.

Sentín o impulso de preguntarlle:

-¿Como te chamas?

-David... e ti, preciosa?

-Eu...Iris.

-Iris... tes un nome bonito.-Díxome el.

-E... que facías aí plantado no medio da estrada?

-Ven, corre!!! Rápido!!!-Nun abrir e pechar de ollos, literalmente, estaba a vinte metros de min- Veña!!!

Cheguei xunto del e de súpeto o meu coche estoupou cos borrachos dentro.

-Por iso... Para evitar que unha boa persoa coma a ti vaia morrer coma a min aquí...

Aínda ben non rematara de dicilo todo e interrumpinlle a frase:

-Morrer coma a ti?-Mirei cara abaixo e vin que non tiña pés...-Ti, ti, ti...es unha pantasma!!!

-Exacto! Mira que aguda es, preciosa.

-Non...-retrocedín cara atrás negando coa cabeza-Non pode ser...

-Ven... non ves que vai friaxe. E non teñas medo. Só fixen estoupar o coche porque quería que viñeras comigo.

-Váiteme de diante...- Saquei o colgante que me dera a avoa.-Atrás!

O colgante fixo que se convirtira en cinzas. Non sei por que apañeinas e metinas nunha urna. Aínda as tirei onte ó río.