Όπως ξέρετε, γράφω στο πρώτο πρόσωπο. Γιατί έτσι εκφράζομαι καλύτερα, ζεσταίνομαι πιο πολύ, μ` αρέσει. [...] Επειδή λοιπόν γράφω στο πρώτο πρόσωπο [...] δίνω την εντύπωση ότι πολλές φορές είναι περιστατικά, τα οποία μου έχουν τύχει, περιστατικά αυτοβιογραφικά. Αλλ` αυτό δεν μ` ενδιαφέρει καθόλου. Ούτε για τη δική μου λογοτεχνία, ούτε για κανενός άλλου. Γιατί, όχι μόνο σαν λογοτέχνης, αλλά και σαν μελετητής που είμαι της λογοτεχνίας, ξέρω ότι δεν μετριούνται έτσι τα λογοτεχνήματα, αν δηλαδή είναι αυτοβιογραφικά ή φανταστικά. Εκείνο που μετράει είναι το γράψιμο, το δόσιμο.
Και γενικά πιστεύω, ότι ο λογοτέχνης πρέπει να χρησιμοποιεί ως ύλη τα βιώματά του. Δεν εννοώ μονάχα τα βιώματα, τα οποία έχει αποκτήσει από την εμπειρία, αλλά και τα συναισθήματά του, τις ισχυρές φαντασιώσεις του, όλα τελοσπάντων που έχει ζήσει πολύ αυτός ο ίδιος, αυτά που έχει χρειαστεί ίσως να τα διηγηθεί στη ζωή, να τα συλλάβει με λέξεις, να κραυγάσει την ώρα που τα παθαίνει, με όλα αυτά τα πράγματα, νομίζω, πρέπει να συνθέτει τα έργα του ο λογοτέχνης. Βέβαια καλές είναι οι φιλοδοξίες και όλοι θα ήθελαν να γράψουν για πράματα και θάματα, αλλά νομίζω ότι ο λόγος της αποτυχίας είναι κυρίως αυτός: ότι δεν πατάνε απάνω σε βιωματική ύλη.
Γιώργος Ιωάννου: γύρω μας αλλάζουν τα πάντα, κι εμείς είμαστε τόσο απασχολημένοι...
Συνέντευξη του Γ. Ιωάννου στο περιοδικό “Διαβάζω”, τχ. 9, 1977, σελ. 23-24
Ό,τι χαρακτηρίζει προπάντων την πεζογραφία του Ιωάννου είναι αυτό που θα `λεγα μονομερής αφήγηση, διάσπαση του αφηγηματικού θέματος και σύνθεση του χρόνου.
Η μονομερής ή μονοεστιακή αφήγηση αφορά την οπτική γωνία του αφηγητή. Πρόκειται για μια μορφή αφήγησης στην οποία τα πάντα μας δίνονται από μια οπτική γωνία: μέσα από την όραση, τα συναισθήματα, τη σκέψη και την αίσθηση ενός μονάχα προσώπου. Το πρόσωπο αυτό είναι δυνατόν να μετέχει και μάλιστα να πρωταγωνιστεί στα εξιστορούμενα ή απλώς να τα παρακολουθεί από κοντά σαν θεατής και να τα αφηγείται. [...] Στη μονομερή αφήγηση ο αφηγητής, μένοντας πιστός στα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας, αναφέρεται στην εσωτερική ζωή ενός μονάχα προσώπου. Τα υπόλοιπα αφηγηματικά πρόσωπα, όταν υπάρχουν, μας δίνονται εξωτερικά, δηλαδή όπως τα βλέπει, τα ακούει ή ακούει να μιλούνε άλλοι γι` αυτά, κι όπως τελικά τα εννοεί το ένα αφηγηματικό πρόσωπο από τη μεριά του οποίου παρακολουθούμε τα εξιστορούμενα ως αναγνώστες. Να σημειωθεί πως η μονομερής αφήγηση δεν είναι υποχρεωτικό να διατυπώνεται σε πρώτο γραμματικό πρόσωπο, γιατί το γραμματικό πρόσωπο δεν είναι δεσμευτικό για την οπτική γωνία του αφηγητή...
Γιώργος Ιωάννου, Παρουσίαση - Ανθολόγηση, του Γιώργου Αράγη
Από το βιβλίο Η Μεταπολεμική Πεζογραφία: Από τον πόλεμο του `40 ως τη δικτατορία του `67, τόμος Γ, εκδ. Σοκόλη, Αθήνα 1989