...Η Θεσσαλονίκη, ιδίως  τότε που είχε έρθει η προσφυγιά, ήτανε γεμάτη φαντάσματα και αγίους. Κι όπως καθόμασταν σε κείνα τα σπίτια - για πριν απ` τον πόλεμο μιλάω τώρα - τα μεγάλα τούρκικα σπίτια, που νοίκιαζαν δωμάτια και υπήρχε συγκατοίκηση πολλών οικογενειών, με κοινή κουζίνα κ.λ.π. σπίτια γεμάτα πρόσφυγες, που μιλούσανε μάλιστα η κάθε οικογένεια με διαφορετική προφορά και καμιά φορά με διαφορετικό λεξιλόγιο, π.χ. με άφθονες τουρκικές λέξεις, σ` αυτά τα σπίτια, δεν έβλεπες τίποτε άλλο παρά να κάθονται στις πόρτες τους και να διηγούνται τέτοιες ιστορίες. Και η πόλη το σήκωνε αυτό το πράγμα.

Ήτανε μια πόλη με όλη εκείνη τη μυστηριακή βαλκανική αρχιτεκτονική, δεν θα την πω τουρκική, με κείνα τα ξύλινα σπίτια, τα οποία μπορεί βέβαια να ήταν μικρότερα από τις σημερινές πολυκατοικίες, αλλά έδιναν πολύ περισσότερο την αίσθηση του μυστηρίου, με τα υπόγεια, με τα ανήλιαγα δωμάτια, με τις σάλες, με ιστορίες αόριστες για τους Τούρκους που κατοικούσανε πριν εκεί μέσα, για κάποιο έγκλημα που είχε γίνει εκεί κ.λ.π. Η πόλη ήτανε γεμάτη από αυτά.

Όμως όλα αυτά δεν έχουν περάσει στο έργο μου. Στο έργο μου περνάνε τα προβλήματά μου, η βίωσή μου, η ταλαιπωρία μου, τα βάσανά μου, οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους...

Γιώργος Ιωάννου: γύρω μας αλλάζουν τα πάντα, κι εμείς είμαστε τόσο απασχολημένοι...

Συνέντευξη του Γ. Ιωάννου στο περιοδικό “Διαβάζω”, τχ. 9, 1977, σελ. 21