A GUERRA NON PIDE PERMISO
Abraham Vila

Amil tiña once anos e uns ollos grandes nos que cabía o mundo enteiro. Cada mañá, cruzaba as rúas estreitas do seu barrio en Gaza rumbo á escola, cun caderno de tapa azul debaixo do brazo e a ilusión dunha infancia que loitaba por non esvaecerse entre as ruínas. Gustáballe debuxar paxaros na súa libreta e dicía que os pintaba coas ás ben longas porque así algún día poderían levalo lonxe, por riba dos muros e das bombas.

Aquel martes, o sol saíra coma sempre, teimudo, indiferente á dor que aniñaba baixo os tellados. No colexio o profesor ensinoulles a palabra “esperanza” e escribiuna tres veces na súa libreta, coma quen lanza un feitizo. Ao rematar as aulas colleu o camiño de volta á casa, soñando cunha merenda sinxela e o sorriso da súa nai, que sempre o agardaba na porta cun vaso de té morno.

Todo parecía normal: había nenos xogando ao balón nas rúas e as vellas estaban sentadas diante das portas, falando dos tempos nos que aínda se podía durmir sen medo a que o mundo rematase mentres soñaban. Porén percibiu algo estraño e, de súpeto, xurdiu un estrondo do ceo; un ruído seco e brutal, coma se un raio rachase o firmamento en dous. Amil caeu ao chan e durante uns segundos non escoitou nada, nin os gritos, nin as serenas das ambulancias, nin sequera o seu propio corazón. Mais cando ergueu a cabeza, o seu barrio xa non era barrio, tan só un cemiterio de paredes sen teito.

Correu tan rápido como puido ata onde debería estar o seu fogar pero só atopou un muro medio caído e escombros. Chamou pola súa nai e pola súa irmá pequena, Nour, pero ninguén respondeu. Amil quedou sentado no chan, co caderno de tapa azul entre as mans e bágoas nos ollos. Pasou os dedos polas palabras que escribira aquela mesma mañá: “esperanza”. Naquel intre deixaran de ter o máis mínimo sentido. Acababa de perder todo canto tiña e non entendía porqué. Ninguén lle explicara que a guerra non pedía permiso, que sinxelamente viña sen dar aviso e levaba por diante o que atopa no seu camiño, mesmo os soños dos máis cativos.

Por desgraza a historia de Amil non é única. Repítese cada día en Palestina, un lugar onde a palabra “guerra” xa non impresiona. E, por desgraza, namentres o mundo mire cara outro lado e o silencio sexa máis alto que os berros dos que sofren, estaremos fracasando como humanidade.