An Open Letter from Academics and Staff of the Universities in Northern and Eastern Syria Condemning Turkish State Bombardments
November 6, 2023
To Respected Academics and the International Academic Community,
We pen this letter as educators and staff from the Universities in Northeast Syria commonly known as Rojava, acting on behalf of the Coordination Center of Universities in North and East Syria. We find ourselves in a situation where, much like many regions across the Middle East and the world, we are relentlessly under attack on multiple fronts. The Turkish state continually subjects our society and livelihoods to daily assaults utilizing a wide array of weaponry. At the same time, we are deeply saddened and concerned by the ongoing Israeli campaign of colonial violence in Gaza and the loss of thousands of lives in Palestine and also in Hamas’s attacks in Israel. We express our solidarity with everyone impacted by this war, especially with colleagues and students in Gazan schools and universities whose campuses have been destroyed by Israeli airstrikes. We stand with the international community in calling for an immediate ceasefire and the lifting of the blockade on Gaza.
In these times of pain and sorrow and in the face of these dire circumstances, we aim to express our thoughts and sentiments through this message.
We recognize that our suffering is not confined to our region alone, as numerous parts of the world are grappling with severe challenges brought about by the global dynamics of power and capital. As we approach the conclusion of the first quarter of the 21st century, our world is grappling with significant conflicts. On one hand, we are witnessing rapid advancements in science and technology, while on the other hand, we continue to experience warfare, genocides, and acts of terror at a scale reminiscent of a "Third World War." Additionally, serious social issues, assaults on the dignity of women, crimes against children, environmental pollution, hunger, rising global temperatures, and many other problems persist.
This leads us to ponder: why has the development of science and technology not led to progress in democracy, equality, ecology, peace, and human rights? On the contrary, why have problems in these areas escalated? What is the purpose of scientific advancement, and who is it intended to benefit?
If societal issues intensify alongside scientific progress, it becomes imperative for scientists, educators, and researchers to ask these questions and acknowledge their responsibilities. Institutions, universities, academies, research centers, and the like, are arenas in which such questions, conflicts, and challenges should be thoroughly examined. Throughout history, ethics has always been a significant facet of science and philosophy. Unfortunately, present-day academia and universities seem to be experiencing a profound lapse in terms of responsibility. It appears that human empathy and ethics have never been so fragile. How is it that, despite widespread social, cultural, moral, and physical atrocities occurring globally, academics and universities are displaying such feebleness in asserting their will and stance? Inaction or weak commitment in the face of mass murderers, colonialists, assimilationists, invaders, fascists, sexists, greedy corporations, and nationalists poses a grave threat to our world, our environment, our society, and our livelihoods. Moreover, indifference to assaults on the dignity and autonomy of women is equally perilous. It must not be forgotten that a lack of commitment or weak commitment implies complicity and partnership. Sadly, contemporary scientists and universities are complicit to a considerable extent. This is an undeniable reality that warrants a more explicit, interpretive, and elucidative position.
History attests that when philosophy, science, and knowledge fulfill their ethical obligations, they advocate for radical change; they alleviate societal suffering and fortify democracy, equality, and freedom. The history of humanity shows that philosophy and the concepts of justice, freedom and democracy have evolved when authorities and their consequences grew weaker. This is a fundamental truth. Our aim is not to reiterate these facts; rather, it is to draw attention to the imminent danger we face. As academics and universities based in northeast Syria, who are living through the consequences of these facts, we earnestly wish to cultivate and foster a heightened sensitivity and awareness. We firmly assert that what truly matters is not mourning when the pain strikes us personally. We become global, social, and ethical when we weep and raise our voices in solidarity with the suffering of people worldwide. Pain does not need to be confined to our homes, our lands, or our countries. If we fail to empathize with others today and remain inactive, there might not be anyone left to assist us tomorrow.
Compassionate individuals recognize that the people of Syria and Rojava have waged a historic resistance against the terror of Daesh and the Turkish state's occupation for many years. We have paid a steep price for our stance and continue to do so. After occupying parts of our territory, the Turkish state is imposing a regime of fear, threats, and daily massacres on us through the use of drones, fighter jets, and bombings. Most recently, on 05.10.2023, the Turkish state flagrantly targeted our social infrastructure. Before the eyes of the world, they systematically destroyed critical facilities and resources, such as hospitals, schools, academies, grain storage depots, power plants, water distribution centers, oil facilities, and more, upon which millions of people depend.
Pain and suffering know no geography. There is no distinction between the pain endured by Kurdish, Palestinian, and Israeli children, women, and communities. Their suffering is a shared burden, and the right to life is sacred for all. The key is for every one of us to unite against oppressive and violent regimes and systems, irrespective of the context. Our goal is not to perpetuate this narrative, but rather to draw attention to the imminent danger confronting us. As academics and staff at universities of northeast Syria, we have had firsthand experience of these realities, and we are deeply committed to raising awareness and taking action. We firmly assert that the vital point is not to grieve when the pain is in our hearts. When we weep and raise our voices in solidarity with the suffering of all individuals worldwide, we demonstrate that we are global, social, and ethical. Pain need not be limited to our homes, our land, or our country. If we fail to feel the pain of others today and take a stand, tomorrow, when we face our own hardships, there may be no one left to help us.
In the current environment, we continue to face assaults, requiring us to stand firm in the face of adversity. Consequently, our universities have been temporarily closed due to circumstances beyond our control. Nonetheless, we remain committed to our work and our struggle, not allowing adversity to deter us from our mission. Our desire and hope are to further strengthen our resolve and commitment as intellectuals, educators, and academics. We firmly believe that the many projects we have undertaken jointly can serve as a catalyst to prevent mass atrocities, forge a path toward peace, and put an end to the dark scenarios we face.
Sustained commitment and a renewed struggle for peace and social justice offer the only path to overcome the distress, violence, and attacks we are currently enduring. In conclusion, we maintain that no force is mightier than the power of unity among diverse societies striving for democratic values. When hearts, minds, and the strength of communities come together, they can indeed manifest the world they envision. Time is of the essence, and if we do not act today, it may be too late. With the hope of a peaceful, free, and equitable world for all!
The Coordination Center of the Universities of North and East Syria
(University of Rojava, University of Kobani, University of Al-Sharq)
Nameya Vekirî ji Aliyê Akademîsyen û Xebatkarên Zanîngehên Bakur û Rojhilatê Sûriyê li dijî Êrîşên Tinekirinê yên Dewleta Tirk
6ê Mijdar 2023
Ji bo Akademîsyenên Rêzdar û Civatên Akademîk a Navnetewî,
Em vê nameyê weke akademisyen û xebatkarên Zanîngehên Bakur û Rojhilatê Sûriye û li ser navê Hemahengiya Zanîngehên ji Bakur û Rojhilatê Sûriyeyê / Rojava dinivîsin. Weke gelek cihên Rojhilata Navîn û cîhanê, em jî di bin êrîşên giran de, di her aliyê jiyanê de li ber xwe didin. Dewleta Tirk rojane bi her cûre sîleh êrîşê tîne ser civaka me û jiyana me. Di heman demê de, em ji ber kampanyaya berdewam a tundûtûjiya dagîrker ya Israîlî li Xezayê û can jidestdana bi hezaran kesan li Filistînê û di êrîşên Hemasê de li Israel, pir xemgîn û nîgeran in. Em hevgiriya xwe bi her kesê ku ji vî şerî bandor bûne re, bi taybetî bi hevkar û xwendekarên dibistan û zanîngehên Xezayê re diyar dikin ku kampusên wan ji ber êrîşên esmanî yên Îsraîlê hatine wêrankirin. Em li gel civaka navneteweyî ne ku banga agirbesteke lezgîn û rakirina dorpêça li ser Xezeyê dikin.
Di van rojên êş û jan û li hember van şert û mercên giran de, em armanc dikin ku bi vê peyamê bîr û ramanên xwe bînin ziman.
Em dizanin ku êşên me ne tenê li herêma me ne û li gelek deverên cîhanê mirovan di bin şert û mercên hovane de ku ji hêla têkiliyên gerdûnî yên sermaye û hêzê ve hatine ferz kirin de êş û azarê dikişînin. Em di sedsala 21`emîn de ber bi dawiya çarêka yekemîn ve diçin û cîhana me wan nakokiyên giran dijî. Li aliyekî pêşketinên zanistî û teknolojîk ên pir bilez, li aliyê din di asta `Şerê Sêyemîn ê Cîhanî` de şer, komkujî û terror berdewam e. Her wiha pirsgirêkên giran ên civakî, êrîşên li ser rûmeta jinê, sûcên li hember zarokan, qirêjkirina xwezayê, birçîbûn, bilindbûna germahiyê û gelek pirsgirêkên din tên jiyan kirin.
Bêguman pirsên sotîner ev in: Çima bi pêşketina zanist û teknolojiyê re demokrasî, wekhevî, ekolojî, aştî û mafên mirovan jî pêş nakeve? Berovajî vê çima di van waran de pirsgirêk her ku diçe girantir dibin? Wê demê pêşketina zanistê ji bo çi ye û ji bo kê ye?
Eger bi pêşketina zanistê re pirsgirêkên civakê girantir dibin, pêwîst e berî herkesî kesên zanyar, akademîsyen û lêkolîner van pirsan ji xwe bikin û xwe berpirsiyar bibînin. Wek sazî, zanîngeh, akademeiya, enstîtûyên lêkolîn, û hwd jî cihê lêpirsîna van pirs, nakokî û aloziyan in. Ji ber ku ji dîroka kevnare heta niha etîk an ku exlaq mijareke sereke ya zanist û felsefê ye. Lê mixabin di roja me ya îro de di hêla berpirsiyariyê de akademîsyen û zanîngeh bi ezmûneke dîrokî re rûbirû ne, lawazî û xemsariyeke cidî tê jiyîn. Belkî jî tu caran hestyariya mirovî û etîk ewqasî neketibû asta herî jêr û lawaz nebûbû. Çawa çêdibê ku li her aliyê cîhanê komkujî û qirkirinên cîvakî, çandî, exlaqî, fîzîkî hene lê akademîsyen û zanîngeh, di nîşandayîna îrade û helwestê de ewqas lawaz in? Li hember nêzîkatiyên komkuj, kolonyalîst, asîmîlasyonîst, dagirker, faşîst, zayendperest, şîrketên çavbirçî, û netewperest di vê astê de bêhelwestî an jî lawazî li ser cîhana me, xwezaya me, civaka me û dahatiya me xeteriyeke gelekî cidî ye. Her wiha bêdengiya li hember êrîşkariyên li ser kesayet û îradeya jinan, di heman asta xeteriyê de ye. Neyê jibîrkirin ku bêhelwestî an jî lawaziya helwestê, tê wateya hevparî û şirîkatiyê. Mixabin îro bi awayekî bêhesap zanyar û zanîngeh bi vê rewşa heyî re hevpar in. Ev rastî heye û pêwîst e ji her demê zêdetir bê vegotin, şîrovekirin û helwest bê zelalkirin.
Em ji dîrokê dizanin ku kengî felsefe, zanist û zanîn erka xwe ya etîk bi cih anîye, helwesta radîkal nîşan daye; êş, azar û barê civakê sivik bûye û demokrasî, wekhevî û azadî bi hêz bûye. Lewre dîrok şahidê wê rastiyê ye ku felsefe, têgihiştina edalet, azadî, û demokrasî çiqasî pêşketiye; desthilatdarî û encamên wê jî ewqas lawaz bûne. Ev yek wek rastiya av û agir e.
Bêguman armanca me, ne ku em van rastiyan dubare bikin. Armanc ew e ku careke din balê bikşînin ser xetereya li pêşiya me. Em wek akademisyen û zanîngehên Bakur û Rojhilatê Sûriyê ku rojane encamên van rastiyên ku me diyarkirî, bi awayekî giran dijîn, em dixwazin hestyarî û baldariyekê ava bikin û pêşbixin. Em dibêjin, ya girîng ew e ku ne dema ku êş di canê me de bû em biqîrin. Kengî em bi êşa herkesê li cîhanê giriyan û qîriyan, em wê demê cîhanî, civakî û xwedî etîk in. Ne şert e êş li mala me, erdê me û welatê me be..! Eger em îro bi êşa yên din nehesin, helwest nîşan nedin; sibe dema em jî rûbirû man, belkî kesên bi me re alîkar bin nebin yan nemabin..!
Kesên hestyar dibînin û dizanin ku em weke gelên Suriyê û Rojava bi salan e li hember terora Daişê û dagirkeriya dewleta Tirk di nava berxwedaniyeke dîrokî de ne. Me di vê rêkê de berdêlên giran dan û em hîn jî didin. Dewleta Tirk piştî dagirkirina beşek ji axa me, niha jî rojane bi dron, firokeyên şer û bombebaranê, rejimeke tirs, gef û komkujiyê li ser me dimeşîne. Herî dawî ji 05.10.2023 bi awayekî eşkere êrîş anî ser binesaziya civakî. Li pêş çavên cîhanê rojane hemû cih û çavkaniyên jiyanî yên weke nexweşxane, dibistan, akademî, embarên genim, santralên elektrîkê, navendên belavkirina avê, navendên petrolê û hwd ku bi milyonan însan ji wan sûd werdigre, rûxand.
Bêguman êş li kîjan cografyayê be, êş e. Tu ferq di navbera zarok, jin û civakên Kurd, Filistînî û Îsraîlî de tune ye. Êşên wan yek in. Mafê jiyanê ji bo herkesî pîroz e û pêwîst e bê parastin. Ya girîng ew e ku li hember kes, rêxistin û rejimên êşkencedar û komkuj helwesteke hevpar û civakî hebe û berxwedan jî yekpare be. Lewre di van rojên bi êş, azar û dîrokî de me pêwîstî dît ku vê nivîsî bigrin qelemê. Me berê jî bal kişand ser rewşa xwe û ya herêma me. Armanca me ew e ku em êdî helwest û rawestandineke domdar, birêkûpêk û stratejîk ava bikin. Ne tenê ji bo xwe, ji bo herkesî..!
Di van seat û rojên ku em vê xebatê pêktînin de êrîşên li ser me berdewam in. Lewre ji naçarî, me vekirina zanîngehên xwe paşxist. Lê me xebat û berxwedana xwe, ne rawestand û em ê her berdewam bikin. Daxwaz û hêviya me ew e ku em di şexsê rewşenbîr, akademisyen, zanîngeh û akademiyan de hêzeke hestyar, helwestgir û berxwedêr hîn zêdetir pêş bixin. Lewma em di wê baweriyê de ne ku gelek karên ku em bi hev re pêk bînin hene. Di şexsê tecrûbeya Neteweya Demokratîk a Bakur û Rojhilatê Sûriyê – Rojava de, em dikarin pêşiya komkujiyan bigrin, rê û derfetan li pêş aştiyê vekin û dawî li van tabloyên bi dilêş û tirsnak bînin. Berdewamî û dubarekirina korane ya şer, teror û êrîşan, wê rê li ber têkçûna mirovatiyê veke. Berovajî vê di aştî û azadiya civakî de israr û têkoşîn, yekane rêya rizgariya ji vê rewşa xeter e.
Di dawiyê de em dibêjin ku tu hêz ji hêza yekîtiya civakên demokratîk ne pêşdetir e. Dema ku dil, mêjî û hêza civakan gihişte hev dikarin, cîhaneke di xeyalên xwe de bi rastî ava bikin. Dem ne dereng e, lê eger îro nebe dibe ku sibe dereng be.
Bi hêviya cihaneke bi aştî, azadî û wekhevî..!
Hemahengiya Zanîngehên Bakur û Rojhilatê Sûriyeyê
(Zanîngeha Rojava, Zanîngeha Kobanî, Zanîngeha Al-Sharq)
