Podanie o Lechu

Dawno temu liczne plemiona Słowian wędrowały w poszukiwaniu najdogodniejszych miejsc na swoje siedziby.

Na czele zastępów jechali wodzowie - trzej rodzeni bracia: Lech, Czech i Rus.

Każdy z nich był wysoki, postawny, ale każdy z nich był odmiennej natury. Poddani o Lechu mówili, że był szczery i pogodny, o Rusie, że poważny i zamknięty w sobie, a o Czechu , że bardzo bystry i lubił żarty.

Wędrowali wiele dni przez góry i doliny. Przemierzali puszcze i knieje. Nocami zmęczeni rozbijali obozowisko i znużeni zasypiali pod baldachimem rozgwieżdżonego nieba.

Mijały tygodnie… Wszyscy byli już strudzeni wędrówką, ale żaden z braci nie wybrał najdogodniejszego miejsca na swój gród.

Zbliżał się wieczór kolejnego dnia wędrówki. Trzej bracia przystanęli. Zdumiało i zachwyciło ich piękno roztaczajacego się przed nimi widoku. Stali na skraju żyznej doliny, którą przecinała wijąca się rzeka. Między niewielkimi wzniesieniami lśniły tafle drobnych jezior. Soczysta zieleń łąk rozciągała się aż po horyzont.

Nagle…usłyszeli szum skrzydeł.

Z rosnącego na pobliskim wzgórzu dębu poderwał się srebrnopióry orzeł i zatoczył szerokie koło na tle zachodzącego słońca.

Rus porwał łuk, chcąc zastrzelić wspaniałego ptaka, lecz Lech powstrzymał go ruchem ręki. Postanowił Lech, że odtąd taki będzie znak jego i całego narodu. Do dziś herbem Polski jest biały orzeł na czerwonym tle.

Rus i Czech ruszyli w drogę. Rus poszedł na wschód, a Czech przeszedł Karpaty i osiadł na południu. Po jakimś czasie założyli wspaniałe warownie. Ot tych dwóch braci pochodzą narody sąsiadujące z Polską – Czechy od południa i Rosja od wschodu.

Lech pozostał w zielonej dolinie. Nie minęło wiele czasu, gdy wokół potężnego dębu zbudowano gród. Warownia ta nazwana została Gniezdnem od gniazda pary orłów, które ujrzano po długiej wędrówce. Później nazwę zmieniono na Gniezno. Gniezno stało się pierwszą stolicą polskich władców.