Léxico: O lapis do carpinteiro, M. Rivas, cap. 15.
a. Terreo que se deixa sen cultivar para que descanse durante certo tempo
b. Persoa que coida o gando
c. As árbores adornaban o camiño coma se tivesen pedras pequenas de cor branca.
d. Meniño.
e. Persoa que vive achegada.
f. Mirar de esguello ou en sentido oblicuo.
g. As chamas dun forno.
h. Auga que sae do manancial.
i. barriles de madeira.
j. O corneo dos cans.
k. Agasallo con intención de adular.
l. Non parar quieto/a.
m. Un costume establecido hai moito tempo.
n. Na noite podíase ver á marxe do río, preto do Miño, cun sombreiro de aba ancha.
ñ. Un resto de algo viscoso e dourado na copa e na voz.
o. Risa que manifesta ironía ou sarcasmo
p. Monumento funerario suntuoso.
q. Introdución.
r. Pescozo do macho da grúa, unha ave migratoria.
s. A árbore abríase ó ceo coas súas ramas.
t. Lugar onde dá o sol.
u. A mente discute/loita contra a enfermidade.
v. Conxunto de figuras e adornos que van no escudo como distintivo e emblema dunha familia nobre, dunha cidade etc.
w. Florecían como chamas as flores do toxo.
Preguntas de comprensión: