Published using Google Docs
Ed Res Triathlon Challenge Barcelona Maresme @ 3 oktober 2010
Updated automatically every 5 minutes

Beetje lang verhaal geworden dus hier de korte versie:

- Ideale voorbereiding

- Ideale omstandigheden: mooi parcours, beetje wind en (te) warm

- Zwemmen prima

- Fietsen heel goed, maar laatste deel moeilijk

- Lopen, bleef krachtig en kon tempo houden

- Geweldige support

- Fantastische dag en genieten om dat met de family te delen

- Toptijd voor mijn doen: 10:35:39

--

Het was de laatste weken even doorbijten, bij het maken van mijn twee topweken qua aantal uur voelde het mentaal alsof alle trainingen gedaan waren. De werkelijkheid was dat er evengoed nog 15 uur getraind moest worden in zo’n week en je daar dan toch plots totaal anders mee om gaat.

Laatste test was nog de damloop na ‘s morgens in het water te hebben gelegen en op de zaterdag 6 uur bezig geweest te zijn. Liep easy en beheerst, nog opmerking bij de training van Klaas, “niet over de kop lopen, heb je niks aan”. Alleen wel gewoon 8 minuten harder dan vorig jaar en de souplesse deed me echt goed. Alleen die rare broer Donald zat gewoon nog 2 minuten voor me terwijl hij zich ook niet volledig gegeven had... mhhh

8 dagen voor de Challenge de trip M’stricht - Calella gemaakt. Heenreis ging allemaal rustig, koffie hier, koffie daar en toen weer tussen de wielen van Peet gekropen op de achterbank. Maf dorp dat Calella, gekke oude (en naar het lijkt domme) Duitse, Engelse en Nederlandse toeristen. Prima appartementje op 200 meter van het strand en 400 meter van de start. Goed voor elkaar.

Het weekje voorbereiden was echt super, even totale rust en leven als topsporter. Rustige trainingen, koffietentje opzoeken en vooral elke keer een siesta waarbij nog wat extra uurtjes werden geslapen. In de loop van de week werd het steeds drukker. Doon en mijn ouders sloten zich dinsdag aan en op de donderdag nog even klein cola’tje gedronken met mijn vrienden die toen ook aankwamen.

Donderdag ongeveer een uur lang lopen schelden om Joey in mijn wielen te krijgen. Frustrerende bezigheid kan ik uw melden. U snapt het niet? Joey’s is een goedje wat je in je banden kan laten lopen en wat er voor zorgt dat gaatjes in je binnenband tot 3mm vanzelf gedicht worden door de druk. Prima spul, alleen moet je wel even het geduld en de rust hebben om dat goed in je banden te krijgen. Uiteindelijk na hoop getier dat ook geregeld. Pd had stuurlintje geregeld voor mijn ligstuur. Die ook klaar. Nice!

Spanning steeg merkbaar bij ons per dag. Op vrijdagochtend echt alle voedingszaken met Peter doorgenomen van de laatste dagen en de dag zelf. Wat een luxe om zo’n topadviseur mee te hebben! Het geniale was dat Doon en ik veel vragen hadden en antwoorden kregen, maar dat we pas een koekje bij de koffie namen als eerst Peter dat ook had gedaan... Op vrijdag begon het grote vreetfestijn om mezelf zo vol mogelijk te proppen, lekker dooreten ook al zit je vol. Na de pastaparty van de organisatie en nog meer winegums kon ik alleen nog zwanger op bed liggen. Propvol.

Op vrijdag nog laatste keer een duurloopje en door het fietsen van die paar heuveltjes in het begin van het parcours eerder die week voelde ik mijn knie al. En die vrijdagochtend, net wakker, voelde dat niet goed. Geen extra risico dus langzaam dribbelend huiswaarts ipv laatste sessies PU’s (versnellingen van een minuut). Zo voelde ik ook mijn elleboog (overigens al het hele seizoen na een keer wakeboarden), mijn middenvoetsbeentje in mijn linkervoet en had ik het gevoel alsof mijn borstbeen en schouders helemaal vast zaten. Misschien iets te veel gerust en daardoor te veel bezig met het lijf.

Zaterdag heel kort ochtendloopje, daarna de briefing en ‘s einde middag fiets in Parc Ferme zetten. Het eten en drinken blijft overal tussendoor gaan en je vraag je dertig duizend keer af of je nou moe bent, sterk voelt of helemaal opgefokt. Drie broers bij elkaar die allemaal met wedstrijdspanning zaten moet even moeilijk geweest zijn voor de vriendinnen van mijn broers maar je moet het toch even kwijt. ‘s Avonds pannekoeken en nog half glaasje wijn en toen vooral in bed liggen. Voor mijn doen lang wakker gelegen, toch wel anderhalf uur :), maar in die tijd echt 10 keer alle wissels doorgenomen en scenario’s af laten spelen.

Doon had alles opgeschreven wat fout kon gaan, dat is sowieso al best een hoop (en anders viel het wel onder “something else”) maar dat maakte het onderdeel van een triathlon en niet pech. Ja, je kan vallen, spaak breken, overheated raken, ketting breken, over je nek gaan, bidonnen missen, penalty krijgen etcetera. Door het vooraf allemaal door te nemen en open te staan voor alle rampscenario’s konden we onszelf er in ieder geval mentaal op voorbereiden. Of je er op dat moment zelf iets aan zou hebben is weer een tweede ;)

5:20 op, even de twitter/FB-volgers laten weten: “It’s Showtime!” Hapje eten, drinken en een onrustige broer en een te rustige broer. Uiteindelijk beetje opgefokt, doordat we net iets later vertrokken van het appartement dan gepland, naar de fietsen om laatste check te doen en banden op te pompen tot boven de 8 bar. Ik had voor mezelf bepaald dat ik alle vaste energie die ik tot mij wilde nemen tijdens het fietsen op mijn fiets zou plakken. Geen vreemde supplementen en tenminste geen gedoe bij de aid stations. Mijn supplementen door de zenuwen scheef en niet zo goed op mijn fiets geplakt.

Rustig begon het licht te worden en wandelden wij richting start. Insmeren met zonnebrand factor 30, baby olie en vaseline. Elk moment dat het kon zitten op de grond om de benen te sparen. Gespannen maar ergens ook wel de rust over me heen toen ik daar zat bij de start.

Ik ben er klaar voor, seizoen lang getraind, alles kunnen doen en eigenlijk perfecte voorbereiding en hier zat ik dan met mijn twee broers, ouders, vriendinnen van mijn broers en vrienden langs de kant; It’s showtime!

20 minuten na de profs, 10 minuten voor Doon en Pd met groene muts getooid werd onze leeftijdscategorie weggeschoten. Geen zin in gedoe en misschien wat laf maar ik geloof dat ik de eerste 2 seconden heb laten liggen. Slag te pakken, benen te pakken en op naar de eerste boei. Toen nog wel soms in benen gelegen maar die waren vaak zo aan het zigzaggen dat ik maar besloot de rechte lijn richting de boei te pakken. Toen even schrikmomentje, ik had wel ergens bedacht waar ik ingehaald zou worden door de eerste goede zwemmers van de groep achter me, maar deze kwam veel te vroeg! Was ik zo slecht aan het zwemmen? Niet de echte focus om continu te bedenken hoe ik mijn slag moet maken, te snel afgeleid en denkend aan de dag die nog voor me ligt. Op een of andere manier kan ik mij altijd slecht concentreren tijdens het zwemmen. Okay, accepté. Rust bewaren, doorzwemmen en gewoon lekker blijven malen. Pas na een klein uur voelde ik me pas in een wedstrijd zitten en begon ik goed lekker te draaien. Steeds langer even gebruik kunnen maken van de mensen die mij passeerden. Aangezien Doon mij op een halve meter passeerde op een iets te vroeg moment begon ik toch te knijpen op wat voor tijd ik aan het zwemmen was. Doon die passeerde me veel te vroeg! mhh... shit! Forceren en energie verspillen door hard te willen gaan zwemmen leek mij ook geen goed idee.

Laatste boei gerond en op naar de kust, niet helemaal duidelijk waar het water uit te gaan maar door de mensen om mij heen redelijk goed gestuurd. Daar bij het afdoen van cap en brilletje megaveel geschreew van mijn vrienden langs de kant; wat SUPERCOOLl! en ook heel fijn om te horen van mijn pa: “1:18 Ed” Dat gaf rust. Goede tijd!

Dizzy uit het water pakte ik mijn run tasje van de stellage ipv mijn bike. Gelukkig niet direct leeg op de grond gegooid! Toen wilde ik de tent aan de verkeerde kant verlaten en eerst voorbij mijn fiets rennen voordat ik ‘m had en toen was het; gaan! De eerste 2,5 km om op het ronde-parcours te komen was een weg met flinke drempels, daar stuiterde ik flink en sprong mijn tubebox met voedingssuplementen open. Miraculeus niks kwijt geraakt en snel weer sluiten.

Pd had het al over zijn grootste valkuil van het knallen op de fiets het eerste uur omdat het zo soepel en makkelijk gaat en jezelf dan later tegenkomen. Direct energy bar gegeten en gewoon rustig ritme opgezocht. Tempo zat er evengoed wel in. Eerst nu zorgen dat je genoeg drinkt en eet het eerste uur. Mooi snel parcours op echt ideaal asfalt. Was al snel vooral aan het inhalen en werd door enkele voorbij gestoven. Nog niks om bij aan te haken, nog even rust bewaren.

Op km 36 was het keerpunt en daar kon ik ook mooi zien hoe ik mij verhield met Doon en Pd! Grote grijns bij Doon en Pd zat er nog paar minuten achter, niet verwacht! en zelf lag ik dus ruim kwartier achter. Wilde mij zeker niet gaan leiden door broederstrijd maar je moet je toch met iets bezig houden die uurtjes op de fiets. De hitte begon onderhand ook op te komen en hield me scherp om continu te blijven drinken en altijd in ieder geval altijd 1 bidon aan te pakken bij de aid stations. Voelde soepel en ik had een mooi groepje gevonden in een goed tempo, continue beetje hangend tussen de 5 en 10 meter (7m toegestaan) en één keer mazzel. Ik kreeg een waarschuwing en diegene voor me een penalty. Oppassen dus. Bij de tweede ronde was het heenstuk nog tegenwind (voor zover die er was) en daar mij nog rustig gehouden maar ik vloog op de terug weg. Vaak boven de 40 kmh aan het fietsen en laatste deel zelfs tussen de profs, beter gezegd; ik was de profs aan het inhalen die al in hun laatste verkorte rondje zaten. Zo gaaf en ik kreeg er echt een kick van! Zij afdraaien en ik mijn laatste 45 km in.

Weer even wat minder gas geven en proberen nog zoveel mogelijk naar binnen te krijgen voor de marathon. Energybar hapje voor stukje voor brokje voor kruimel naar binnen proberen te krijgen maar halverwege de bar gaf ik het op. Weggegooid. Sportdrank aangenomen van de kant, gelletje naar binnen gegooid. Halve bar aangenomen bij laatste aid station, met kokossmaak ofzo, in ieder geval geen succes. En onderhand had ik het gevoel alsof ik uit elkaar knalde van de hitte. Ik had nog wel vaart maar kostte me meer moeite en ik zat gewoon niet meer lekker te fietsen... en ik begon angst te krijgen voor de marathon. Ik voelde me zo beroerd, wat als het tegenvalt en ik mijn benen niet meer omhoog krijg... dan zijn 42 km wel heel veel terwijl ik er echt geen angst voor had van te voren.

Wissel blijft gek, altijd idee dat ik iets vergeet, zeker omdat die relatief snel gaat. Laten insmeren met zonnebrand door vrijwilliger, flesje water direct aangepakt en weer flink gejoel van mijn support. On the run!

Opluchting. Dat vooral, het ging niet hard maar ik had wel ritme en kon lekker blijven draaien tijdens de eerste kilometers van het lopen. Nog even snel een plaspauze en toen was het blijven draaien. Op het rondje van 10 km hadden mijn vrienden hun “skybox”, toevallig was hun appartement precies langs het parcours. Elke keer weer feest om voorbij te komen met de “Res We Can” T-shirts, “Go-Ed” en zelfs ‘Ed’ en ‘Win’ uitgeschoren in hun borsthaar. Respect voor de supporters :)

Ik had Doon al redelijk snel te pakken aangezien die snel in het rood belandde bij het lopen en Pd voelde zich thuis op zijn onderdeel, die liep makkelijk en was elke keer mooi om tijdens de passages handjeklap mee te doen.

Elke ronde mentaal voorbereid op hoe die te benaderen en ik had het geluk dat ik mij sterk bleef voelen, was blij als ik bij ieder aid station weer water over mij heen kon gooien en als de zon weer achter een wolk schoof. Ik liep mijn tempo en dat zat zo rond de uur per ronde. Pd maakte de opmerking bij het kruizen van elkaar: “Wordt goeie tijd Ed” of iets in die richting en zelf ook al door dat het ver boven verwachting ging en halverwege mjn marathon zelfs nog even de hoop dat ik onder de 10:30 zou kunnen duiken.

Kon steeds iets minder terugzeggen tegen de jongens langs de kant die elke keer 200 meter meeliepen maar zo hopte ik elke keer van punt naar punt in de ronde om het continue in kleinere deeltjes te knippen. Ik merkte dat ik tempo kon houden waar om mij heen steeds meer werd gewandeld. Elke keer een target in de verte die ik wilde inhalen. Linkerbovenbeen begon heel erg strak te staan in de 3de ronde en er zat een venijnige viaduct in met steile helling maar ik mocht niet wandelen van mezelf. Hoe langzaam ook, paar seconden wandelen bij de aid stations om de cola weg te krijgen en verder niet.

Bij de vierde ronde voelde het alweer beter, ik werd al blij dat dit het laatste rondje was. Nog even vechten, nog even pijn lijden, nog één keer dat lange stuk heen naar Santa Susanna en ‘genieten’ van de laatste paar kilometers. Even bijten en dan mag je finishen! Sowieso een toptijd en probeer nog gewoon elke seconde te pakken te krijgen.

Hoe kapot ik ook zit, ik kan altijd nog versnellen de laatste honderden meters en het was machtig mooi om het ‘stadion’ binnen te lopen, ik vloog en voelde mijn benen niet meer, grote bigsmile, handen in de lucht en superveel geluid en geschreeuw, trotse ouders in de bocht en met een regen van confetti over de finish! YES!!!

Adrenaline Rush en direct ouders en Pd erbij! Gaaf, kapot, verdwaast en happy! Ik slenter een beetje richting food zone en Pd haalt direct allemaal eten. ‘Tosti is lekker’, ‘Soepie is goed hoor’, ik kan alleen nog onderuitgezakt zitten. Sowieso niet iets naar binnen krijgen, begin te rillen en zie blijkbaar redelijk bleek. Signaal voor Pd en Ton om mij naar medical tent te sturen en daar aan een infuus gehangen en dik deken over mij heen. Mooie Spaanse dames die mij verzorgen en ik begin langzamerhand weer beetje bij te komen en te beseffen dat ik echt een topprestatie heb neergezet. Als ik weer beetje opgekalefaterd bent komt Doon binnen, ik zat kapot maar hij heeft helemaal gestreden omdat het lopen simpelweg niet ging aangezien zijn hartslag direct de hoogte in schoot. Dik respect!  

Dikke knuffels van iedereen bij het naar buiten lopen van de zone en champagne ter afsluiting. Superb, wat een dag!

Zo terugkijkend is het echt fantastisch om te doen en kan ik geen tegenslag bedenken, alles viel op zijn plek en alles leek voordelig te zijn. Nooit durven dromen dat ik in 10:35:59 zou kunnen finishen (en twee profs achter me! ;)). Ik kan nu dus nooit meer een volledige triathlon doen, deze ging te perfect :)

Swim: 1:18:49

Bike: 5:19:08

Run: 3:58:02

Peter: 9:41:31

Edwin: 10:35:59

Donald: 11:18:19

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

My road to Barcelona

 Borrelde al een tijdje bij Doon om is iets sportiefs te doen... en hem kennende pakt ie dan ook weer direct een hoog doel... of beter gezegd een ver doel. en het werd nog voorzichtig gebracht dat het wel leuk zou zijn als we dat met ze 3'n zouden gaan doen.. ik zat nog in negeer modus, doe niet zo gek! ik was allang tevreden over mijn marathon, niet zo'n snelle tijd, maar ik was tevree.

Doon begon zijn trainingen om is te kijken hoe het zou bevallen, Pd was al eerder geprikkeld door Doon zijn uitdaging en tsja... Het is wel erg gaaf om dat met drie broers te doen. Champagne knalde om het nieuwe jaar in te luiden en toen was op dat moment er voor mij een nieuw doel bij gekomen. 3,8 km zwemmen (halleluja! wat ver), 180 km fietsen en 42,195 meter lopen. "dat is toch wel over twee dagen mag ik hopen" hoorde ik ergens voorbij komen toen ik voorzichtig bracht dat ik dit jaar een volledige triathlon wilde gaan doen.

Het grootste euvel is toch wel het zwemmen; een baksteen ligt gemiddeld nog beter in het water dan ondergetekende. 25 meter was echt de max en dan was het toch echt weer hoestend en proestend aan de muur hangen, op voor de volgende uitdaging van 25 meter. Het 50 meter bad durfde ik sowieso nog niet, de angst om ergens in het midden te verdrinken was te groot. Gelukkig was er bij de Dolfijn (=triahtlon vereniging a'dam) de sloomste baan langs de kant, just in case en zeker goed voor mijn gemoedstoestand. Hoewel ik het hele jaar van de verscheidende trainers (tnx all!) langs de kant continue hetzelfde kreeg te horen: "elleboog hoog" "steek je hand met je wijsvinger naar beneden in het water" "jij hebt een lange pauze zeg" heb ik toch veel van ze opgepikt en kan ik tenminste met een goed gevoel het water induiken zondag. Waar ik het eerst had dat ik juichend het water uit zou komen omdat ik dan voor mijn gevoel de triahtlon gehaald zou hebben is het nu wat eerst moet gebeuren alvorens te fietsen.

Dat fietsen begon ook bij 2 graden. Doon en ik fietsen, (blij dat we sinds kort zo dicht bij elkaar wonen zodat we vele traininguurtjes samen hebben gemaakt, goed voor de broederband!) en anderen waren gewoon nog aan het schaatsen op de meren. Wat betekent dat ik echt tintelende, brandende voeten en handen had bij thuiskomst... dat alles voor een wedstrijdje over 10 maanden... voelde vreemd maar ook wel goed. Langzaam opbouwen en kijken hoe het lichaam zou reageren. met het voorzichtig opvoeren van de uren kwamen ook de pijntjes langzaam opzetten. De kuiten die bij elke zwemtraining in de kramp schoten, een keer daardoor een week training moeten laten schieten, ontwikkeling van een derde bal heeft mij een tijdje niet doen fietsen maar vooral mijn knieën waren mijn grootste angst, zeker omdat die altijd al zwak waren. En die melden zich dan ook na verloop van tijd. Vooral als de inspanning langer dan een uur was leek ik door mijn knieen te zakken en echt scheuten pijn bij het optrekken met fietsen. Frustrerend om huiswaarts te moeten keren na paar kilometer als er een leuke training op de planning stond. Fysio constateerde eerst dat ik scheef was, met een flinke ruk aan mijn been al iets verholpen en bij de volgende deur werd mijn knie echt letterlijk recht getimmerd. 5 minuten later (en 100 euro lichter), Glucosamine en wat oefeningen voor thuis, Elke ochtend de zonnegroet 5 min doen hebben het probleem wonderwel verholpen.

De paar uur in de week werd al gauw meer dan 10 uur en ook gewoon de fysiek en energie level moest op peil komen. Slapen voor 12 uur lukte mij pas na weken, voor 11 uur pas na maanden maar laatste tijd was het vooral zoveel mogelijk slapen en overal tussendoor slapen. Heerlijk! En het maakt dan totaal niet uit als je huisgenoot dan een feestje heeft een heel dun muurtje verder. Ik slaap door alles en iedereen heen als ik slaap heb, handige eigenschap voor een sporter. Sowieso nog klein bedankje aan mijn huisgenoot voor het in redelijke staat doorstaan van alle stank van de sportkleding en het lawaai van het taxc'n om 6 uur 's morgens :)

Stapje voor stapje had ik mijn leven iets meer richting triathleet ingericht, geen bier meer, volgende moment geen feestjes meer, Lowlands laten schieten maar mezelf nog wel "a day at the park" gegund en langzaam aan alles afbouwen tot de laatste weken waarin het echt richting 20 uur ging met trainingen en daarnaast de job bij eerst effectory en laatste weken Social INC.

Hoewel het slopend was en de laatste weken ook echt iets te veel met tegenzin aan de trainingen begonnen te zijn voelde het uiteindelijk wel goed om al die uren te maken. En daar redelijk goed van te herstellen en te voelen dat de trainingen effect hebben.

Het fietsen gaat mij altijd al goed af en vorig jaar op Sloten al verschillende keren met de trimmers meegereden, toen ergens hangend achterin finishen. Dit jaar kon ik plots winnen door ronde voor het einde weg te rijden, niet zo speciaal maar goede adrenaline rush van. Direct broertjes bellen dat ik had gewonnen, die enthousiast voor mij waren, maar ergens klonk er ook "Shit" door... Je blijft elkaar toch in de gaten houden.

De eerste echt test was in het voorjaar met de OD Triathlon in A'dam, Spartelend in de sloterplas maar daarna rammen op de fiets en net niet meer Doon kunnen achterhalen, maar de kracht en de energie die ik op de finish had gaf me een kick. In mijn enthousiasme voor OD in Utrecht ingeschreven en daar direct een klap, zwemmen zonder wetsuit was martelgang, fietsen was stuiteren en ik had zoveel kramp in mijn maag dat ik niet anders kon dan wandelen terwijl ik dat toch echt niet wilde, mentaal gezien, maar na kilometers pijn verbijten kon ik niet anders dan 100 meter wandelen... en dat hielp wel gelukkig want daarna kon ik goed doorlopen. Wel even een klap dat het niet allemaal zo makkelijk gaat.

Next one was de halve van Leiderdorp, trainingen voelde al goed, en geen gas terug genomen in de trainingen. Helemaal mooi omdat we hier met zijn 3'n aan de start stonden en support langs de kant. Hier vloog ik weer, hoewel dat zwemmen altijd lastig voor me blijft. Weer met kracht kunnen finishen. Goede opsteker.

Die was in augustus en daarna waren het de volle trainingswerken. En dat was zwaar. Continu alles in het teken van die 'rottrainingen' en dan ook nog zo vaak die regenbuien. Irritant allemaal. Uiteindelijk als je thuis op de bank ploft kan je er wel weer goed over voelen. En wat wordt je er effectief van! Alles valt op zijn plek, wat belangrijk is in je leven en wat niet.

Wat er ook gebeurt dit was echt een topjaar voor me. Voelde goed om zo te leven, wat een structuur, wat een lekker gevoel om voor zoiets te gaan. Maakt eigenlijk amper uit wat de uitkomst is zondag. The road to was minstens zo waardevol.

Stiekem hoop ik alleen wel dat het er gewoon allemaal uitkomt, het lichaam en de kop zijn er klaar voor. De trainingen hier in Calella voelen goed en wat zou het mooi zijn als we met drie broers aan de finish staan met een bigsmile van voldoening en uitputting.