AVENTURAS DE ESQUELETOS
O cemiterio onde descansa o meu esqueleto,é moi elegante, fúnebre, triste, deprimente , bonito , antigo é sinxelo . As paredes están repletas de tumbas de homes e mulleres de sociedade , altos cargos , persoas con diñeiro e claro que no falten persoas de orixe real . A tumba onde descansa o meu esqueleto é , moi ampla , sofisticada pero sinxela , ten un aire de persoa importante de sociedade , cara , é ten sempre flores, as mais caras de todas que son as rosas brancas e vermellas . A carón da tumba esta a imaxe do meu esqueleto .
O meu esqueleto era unha persoa importante pero non moi destacada o que lucia del era o seu ollo de vidro , agora morto segue destacando , por que el o único que pode ver de todos os esqueletos . Un dia cando estaba
aburrido na tumba foi dar unha volta e encontrouse con outro esqueleto que estaba so e dixolle :
- Hai apidemia na cidade ?
- ( El contestoulle ) Non sei e logo .
- Porque esta habendo motas mortes.
- E logo de que morriches entón ?
- Eu de tristura .
- Por que ?
- A miña muller cando deu a luz morreu , ela mais a miña filla e sen elas a miña vida non tiña sentido .
- E ti ?
- Unha galiña matoume eunha larga historia
- Ah vale
- Pois ata logo
- Igualmente .
INTRODUCIÓN
Un certo día de outubro, exactamente o día trinta e un, morreron uns mellizos chamados Alma e Eliot; morreron pola desgraza de ter que volver a escola.A parte diso tamén tiñan moito medo pola gran gerra que había nese momento. Tiñan medo a ser atacados e morrer como lle pasou a seu pai, Eloi. Ao final morreron no momento de sair da escola e entrar no autobus.
CAPITULO 1
os defuntos
Era unha vez nun cementerio abandonado había unha festa de haloween,na festa de haloween había música e bebida alcólica .E entón sentiron un ruido de debaixo do chan ,a música parouse,as persoas da festa saíron correndo do medo .
Cando saíron correndo e Thalia recollía as cousas ,saía dunha tumba un esquelete con ollo de cristal.thalía estaba acorralada porque polo outro lado salía un zombi da tumba ,thalía estaba acabada.
os defuntos
Era unha vez nun cementerio abandonado había unha festa de haloween,na festa de haloween había música e bebida alcólica .E entón sentiron un ruido de debaixo do chan ,a música parouse,as persoas da festa saíron correndo do medo .
Cando saíron correndo e Thalia recollía as cousas ,saía dunha tumba un esquelete con ollo de cristal.thalía estaba acorralada porque polo outro lado salía un zombi da tumba ,thalía estaba acabada.
Martín º B
Morrín tal día coma hoxe fai tres anos cando estaba a practicar o meu deporte favorito: O Ciclismo. Fun atropelado por un condutor que non gardou a distancia de seguridade. ¿Tanto lle custaba apartarse metro e medio?, pois ven, dende aquela vivo no cemiterio do pobo, a carón da igrexa e rodeado de árbores. Hai esqueletos que viven en nichos, que son como chalés achegados, outros viven baixo a terra, e eu vivo no panteón familiar. Este é de mármore negro cunha gran porta de bronce e unha cruz na parte alta. Sempre está cheo de rosas vermellas xa que eran as miñas preferidas. A verdade e que estou moi ben aquí, agás no inverno que vai moito frío e metéseme nos osos.
Pois ben, a noite de defuntos saio por primeira vez do meu panteón, pois aquí non está ben visto presentarse en sociedade con restos de carne nos ósos. Celébrase unha festa, e veñen esqueletos dos cemiterios veciños, porque a nós nos gusta moito bailar e ven unha orquestra para animar a noite. Eu estou nervioso porque é a miña primeira saída, pois ven alá vou!. Saio o rueiro e camiño ata chegar ó centro do cemiterio e cal e miña sorpresa cando alí atopo ó mellor amigo Xosé, que morrera fai cinco anos afogado na praia das Catedrais, unha tarde de agosto cando iamos con nosos fillos de excursión. Estamos falando do que non aconteceu na outra vida e do ben que o pasabamos xuntos, cando de súpeto non dimos conta que estaba amencendo: Pasounos a noite voando, nin fomos a bailar. Dígolle que veña durmir ó meu panteón que teño sitio de sobra (de momento), e Xosé acepta encantado. Penso que xa non se vai ir nunca máis do meu carón...
Ben amigos por hoxe xa está ben, que estou caendo de sono, e xa sabedes se algún día ides por Vila-avoa buscade o cemiterio e vinde facernos unha visita. Estaremos encantados de recibirvos tanto meu amigo Xosé como o esqueleto que esta a falarvos. Pasade bo día de Todos os Santos e acordádevos de visitar ós vosos defuntos.
CHRISTIAN REY FERNÁNDEZ 1.B
Morrín tal día coma hoxe fai tres anos cando estaba a practicar o meu deporte favorito: O Ciclismo. Fun atropelado por un condutor que non gardou a distancia de seguridade. ¿Tanto lle custaba apartarse metro e medio?, pois ven, dende aquela vivo no cemiterio do pobo, a carón da igrexa e rodeado de árbores. Hai esqueletos que viven en nichos, que son como chalés achegados, outros viven baixo a terra, e eu vivo no panteón familiar. Este é de mármore negro cunha gran porta de bronce e unha cruz na parte alta. Sempre está cheo de rosas vermellas xa que eran as miñas preferidas. A verdade e que estou moi ben aquí, agás no inverno que vai moito frío e metéseme nos osos.
Pois ben, a noite de defuntos saio por primeira vez do meu panteón, pois aquí non está ben visto presentarse en sociedade con restos de carne nos ósos. Celébrase unha festa, e veñen esqueletos dos cemiterios veciños, porque a nós nos gusta moito bailar e ven unha orquestra para animar a noite. Eu estou nervioso porque é a miña primeira saída, pois ven alá vou!. Saio o rueiro e camiño ata chegar ó centro do cemiterio e cal e miña sorpresa cando alí atopo ó mellor amigo Xosé, que morrera fai cinco anos afogado na praia das Catedrais, unha tarde de agosto cando iamos con nosos fillos de excursión. Estamos falando do que non aconteceu na outra vida e do ben que o pasabamos xuntos, cando de súpeto non dimos conta que estaba amencendo: Pasounos a noite voando, nin fomos a bailar. Dígolle que veña durmir ó meu panteón que teño sitio de sobra (de momento), e Xosé acepta encantado. Penso que xa non se vai ir nunca máis do meu carón...
Ben amigos por hoxe xa está ben, que estou caendo de sono, e xa sabedes se algún día ides por Vila-avoa buscade o cemiterio e vinde facernos unha visita. Estaremos encantados de recibirvos tanto meu amigo Xosé como o esqueleto que esta a falarvos. Pasade bo día de Todos os Santos e acordádevos de visitar ós vosos defuntos.
CARLOS RODRÍGUEZ CAMBA 1.B
vUn día penoso antes do día de Tódolos Santos ,os cans ladraban debido ,a que, naquel momento e naquel mesmo lugar ía ser provocada unha morte por envenenamento .
CAPÍTULO1
Era un día precioso en Lugo, os paxariños cantaban e ,na calle escoitábase o roze das follas das árbores.Pero...Ao caer a noite todo volvíase escuro e as ramas das árbores parecías estar encantadas .Dentro de todo e aunque parezca mentira todo iso era normal,o quenon era normal era todo o silencio que había no cemiterio . Pois case sempre os esqueltes saían das súas tumbas, e por iso os veciños pasaban a noite nas súas casiñas ,a pesar de que os chicos adolescentes querían saír, non podían.
O silencio era debido a que os esqueletes estaban esperando a un novo compañeiro,alguén que había de estar a un pasiño da morte.
Ao mesmo tempo ,unha casa estaba unha familia ceando,mentres un esquelete se había escabullido da espera, observando a familia da casa.
Dentro se avecinaba un envenenamento, pois o pai da familia había sido engañado por un esquelete solitario con forma humana dixeralle que se tomaba aquel viño sería inmortal,
o pai tan confiado coma sempre colleu o viño e tomou un poco,ao rato empezou asentir náuseas e ao momento a súa familia encontrono morto no comedor.O esquelete que estaba na ventá estaba a escoitar o que pasaba e aproveitándose da ocasión foi avisar aos seus compañeiros do cemiterio.
Ao día seguinte, estaban os esqueletes nas súas tumbas cando...Por fin escoitaron a música do enterro ,quedaron caladiños nos seus sitios ata que acabou.Pola noite saeron todos das suas tumbas o como lles chaman eles os seus recunchos foron visitar ao seu novo compañeiro, el sentíase moi raro pois esa era para el unha nova vida.
yaiza 1º-a
O dia antes de todos os santos, no cemiterio de paris , un señor paseaba, nesa misma noite había morto un señor .
Mentres que o señor paseaba sentiu un ruído , acercouse pouco a pouco e ... era un canciño que esta por alí. El sabia que había algo mais, sentiu o ruído outra vez e mirou para os lados e ... había unha sombra muy raro. Levantou a cabeza pouco a pouco e entrou un esqueleto , e empezou a correr .
O esqueleto empezou a perseguilo coma un loco .
O señor caeu no chan e o esqueleto acercouse , o señor empezou a temblar o esqueleto deulle un colgante que lle había caido , o señor colleuno levantouse e empezou a correr hacia a sua casa e non volveu a sair a dar un paseo pola noite.
O dia antes de todos os santos, no cemiterio de paris , un señor paseaba, nesa misma noite había morto un señor .
Mentres que o señor paseaba sentiu un ruído , acercouse pouco a pouco e ... era un canciño que esta por alí. El sabia que había algo mais, sentiu o ruído outra vez e mirou para os lados e ... había unha sombra muy raro. Levantou a cabeza pouco a pouco e entrou un esqueleto , e empezou a correr .
O esqueleto empezou a perseguilo coma un loco .
O señor caeu no chan e o esqueleto acercouse , o señor empezou a temblar o esqueleto deulle un colgante que lle había caido , o señor colleuno levantouse e empezou a correr hacia a sua casa e non volveu a sair a dar un paseo pola noite.
Emma diaz canoura 1º A
O dia antes de todos os santos, no cemiterio de paris , un señor paseaba, nesa misma noite había morto un señor .
Mentres que o señor paseaba sentiu un ruído , acercouse pouco a pouco e ... era un canciño que esta por alí. El sabia que había algo mais, sentiu o ruído outra vez e mirou para os lados e ... había unha sombra muy raro. Levantou a cabeza pouco a pouco e entrou un esqueleto , e empezou a correr .
O esqueleto empezou a perseguilo coma un loco .
O señor caeu no chan e o esqueleto acercouse , o señor empezou a temblar o esqueleto deulle un colgante que lle había caido , o señor colleuno levantouse e empezou a correr hacia a sua casa e non volveu a sair a dar un paseo pola noite.
Marcos García Rolle 1A
O Esqueleto Do Barrio
Habia unha vez un esqueleto que vivia nun barrio pobre, un dia foi dar un paseo , dali a un pedazo perdeuse , foi dar a un cementerio vello. Tumbou a porta e dixo
-Podese. Outro esqueleto contestou
-Adiante chegas a punto pa festa de hallowen.
O outro esqueleto contestou.
-Que festa de hallowen?
-A que facemos todos os anos neste cementerio.
-vale, podo pasar
-Si claro
-Cando entrou hai e veu 30 esqueletos dixo
-Deus meu, como bos chamades
-Eu Pepito o organizador, e ti?
Eu chamome Pepe
-vale os demais chamanse Emerejildo , Eusebio , Aurelio ,...
-Vale, e que facedes aqui todas as noites?
pos desenterrar os mortos que ainda son carne, e cando se faiga de dia regresamos as tumbas. E ti que fas cando sale o sol?
-Pos boume para a casa durmir
-Tes casa?
-Si
As 5 da maña cando iva salir o sol ...
-bueno boume pa casa asta maña
-Chao. Decian todos
De camiño a casa Pepito encontrabase a un humano e o humano dice
-Eres un esqueleto?
Pepito decia
-No son un esqueleto fantasma.
A nena saliu correndo para a casa.
O esqueleto seguiu andando para chegar a casa, cando chegou a casa quedou todo oscuro e puxose a dormir
FIN
Marcos García Rolle 1A
O Esqueleto Do Barrio
Habia unha vez un esqueleto que vivia nun barrio pobre, un dia foi dar un paseo , dali a un pedazo perdeuse , foi dar a un cementerio vello. Tumbou a porta e dixo
-Podese. Outro esqueleto contestou
-Adiante chegas a punto pa festa de hallowen.
O outro esqueleto contesto.
-Que festa de hallowen?
-A que facemos todos os anos neste cementerio.
-vale, podo pasar
-Si claro
-Cando entrou hai e veu 30 esqueletos dixo
-Deus meu, como bos chamades
-Eu Pepito o organizador, e ti?
Eu chamome Pepe
-vale os demais chamanse Emerejildo , Eusebio , Aurelio ,...
-Vale, e que facedes aqui todas as noites?
pos desenterrar os mortos que ainda son carne, e cando se faiga de dia regresamos as tumbas. E ti que fas cando sale o sol?
-Pos boume para a casa durmir
-Tes casa?
-Si
As 5 da maña cando iva salir o sol ...
-bueno boume pa casa asta maña
-Chao. Decian todos
De camiño a casa Pepito encontrabase a un humano e o humano dice
-Eres un esqueleto?
Pepito decia
-No son un esqueleto fantasma.
A nena saliu correndo para a casa.
O esqueleto seguiu andando para chegar a casa, cando chegou a casa quedou todo oscuro e puxose a dormir
FIN
Hai uns 19 ou 20 anos un cazador estaba no monte,
esperando na súa armada a conseguir a súa peza e
foi escurecendo pouco a pouco. Cando chegou a
noite marchou a casa no medio do camiño oiu
unhas pisadas que tarruxian nas follas, esperando
coa escopeta cargada pensando que era un xabarín.
Dalí a uns segundos mirou para trais e viu un home
Lobo. Aterrorizado botou a correr, pero acabouno pillando.
O día seguinte atoparon o cadaver e foi enterrado nun
cementerio escuro e co arrepiantes soidos que facian as arbores
e o asubio do vento.
A súa familia chorando sen saber quen o matara, menos o seu fillo
que era o unico que sabia o que acontecera .
No cementerio seu pai en osos contaballe a historia a outro esquelete.
- Porque morriches ?
- Matoume un home lobo.
- É sabes quen e o ser humano que se transforma nel?
- Si, sique o sei.... o meu fillo.
Despois dun mes toda a familia morreu e el quedou coa masión
e toda a herencia .
Pero naide souvo porque morrerán
Alfredo 1ºA
Deixa aquí o teu relato.
Unha vez había un cementerio moi escuro e tenebroso había
dous esqueletes un se chamaba lilo y el otro chuchu y epezaron a falar.
-hola chamome lilo
dice el otro....
-dejame empaz
Unha vez había un cementerio moi escuro e tenebroso había
dous esqueletes un se chamaba lilo y el otro chuchu y epezaron a falar.
-hola chamome lilo
dice el otro....
-dejame empaz
-pero dime como te chamas
-chamome chuchu e ahora deixame empaz
-vale pero.... que estas facendo
-un espada para rematarte jajajaj
-noo porfavor
pero aun asi empezaron a luchar
CARMEN BLANCO 1ºA
O cementerio e tenebroso , iluminado , nublado, as tumbas son
moi oscuras e teñen unha enredadera al rededor , as flores estan secas e podres.
O esquelete estaba dando un paseo e se encontra con un cantante , le pregunto como se llamaba e lle dixo que lle podia chamar cantarin e foille esplicando como morrera e moreu acuchillado logo lle preguntou o cantarin que si lle gustasba cantar eo esquelete lle dixo que si e empezaron , logo se despidieron con un apreton de mans.
Os personaxes que participan na lectura son: esquelete , o ingles , a muller , o home que se suicido , o zapateiro , os irmáns pinos e os irmáns caballos.
Carla Rguez Rguez 1 A
O cementerio e tenebroso , iluminado , nublado, as tumbas son
moi oscuras e teñen unha enredadera al rededor , as flores estan secas e podres.
O esquelete estaba dando un paseo e se encontra con un cantante , le pregunto como se llamaba e lle dixo que lle podia chamar cantarin e foille esplicando como morrera e moreu acuchillado logo lle preguntou o cantarin que si lle gustasba cantar eo esquelete lle dixo que si e empezaron , logo se despidieron con un apreton de mans.
Os personaxes que participan na lectura son: esquelete , o ingles , a muller , o home que se suicido , o zapateiro , os irmáns pinos e os irmáns caballos.
Nº 2
Nunha noite escura de novembro ía un esqueleto pola rúa sen saber ben a onde se dirixía xa que non coñecía a zona , cando se decatou estaba na entrada dun cemiterio . O cemiterio estaba baleiro, as tumbas estaban cubertas de telas de araña e tiñan unha cruz enriba tratábase dun cemiterio abandonado, o esqueleto entrou nel e de súpeto viu que dunha desas tumbas saia un esqueleto mugrento e con vermes que lle saian polos ollos. Os dous esqueletos saudáronse , e comezaron a falar das súas cousas pero nun intre todo cambiou, xa que comezaron a levantarse todas as tumbas, e comezaron a aparecer esqueletos de soldados mortos na 1ª guerra mundial que os intentar matar xa que pensaban que eran malos,pero os esqueletos lograron despistalos xa que eran mais lentos que eles.Finalmente os dous esqueletos despois desta aventura despedíronse e volveron cada un o seu lugar.
Bueno chavalada ata aqui a miña historia como esqueleto agora preferiría reencarnarme nun morcego que teñen ás e poderia escapar mais facilmente dos soldados que me perseguiron na historia anterior.
FIN
ADRIÁN BASANTA TIMIRAOS
1º A
Iria Basanta Abella 1º ESO-A
2º RELATO:
Unha noite de defuntos no cemiterio de Celeiro
O cemiterio de Celeiro é bastante grande e con abundantes nichos. Ten dúas partes: a parte vella, onde están os nichos máis vellos, e a maioría están feitos de pedra; e a parte nova, que é onde están os máis novos, onde a maioría xa son feitos de mármore.
Unha noite véspera de defuntos, un esqueleto que se chamaba Eskeletor, saiu do seu ataúde e da súa tumba. Eskeletor ía paseando, cando se atopou cunha muller esqueleto que tamén saira da súa tumba, e lle dixo:
- Ola! Como te chamas, si se pode saber ,claro?
- Chámome Eskeletor, e ti? - díxolle él.
- Eu chámome Maléfica. - contestoulle.
Os dous seguiron dando un paseo polo cemiterio cando...de súpeto,escoitaron unha música terrorífica, pero que para eles é encantadora.
-Escoitaches iso? - dixo Maléfica.
-Si, que será? - contestou Eskeletor.
Camiñando e camiñando, encontráronse con máis esqueletos que estaban festexando “supostamente” a noite dos defuntos. Preguntáronlles que estaban festexando, e efectivamente, estaban celebrando a noite dos mortos.
Eskeletor preguntoulle a Maléfica:
-Quéreste quedar?
E Maléfica contestoulle:
-Vale.
Ao cabo de 5 horas xa estaban todo-los esqueletos metidos nas súas tumbas, porque xa era día, e ademáis todas as persoas que lle ían poñer flores aos os seus defuntos xa estaban alí.
A noite real dos defuntos, volveran a saír Eskeletor e Maléfica do seu ataúde para despedirse.
-Adeus Maléfica. -díxolle Eskeletor.
-Adeus Eskeletor. -contestou Maléfica.
O cemiterio é amplo e fúnebre. É un cemiterio de cidade, que adoita estar adornado con moitas flores e velas, pero os días antes de defuntos é cando adoita estar en mellor estado, algunhas tumbas son parecidas e outras non, pero todas posúen unha imaxe do defunto. A tumba do meu esqueleto é de pino, moi luxosa e cara, tanto que todo o mundo desexa unha igual, pero só uns poucos poden tela, ten as mellores flores do cemiterio.
O meu esqueleto é coma outro calquera, o único que destaca é o seu ollo de vidro e a súa tumba. Un día as 12 da noite mentres tódolos esqueletos bailaban, o meu esqueleto saíu da súa tumba para percorrer o cemiterio, entón atopouse con outro esqueleto ao que lle faltaba unha perna, e preguntoulle:
- Que foi o que che pasou?
- Que un día mentres cruzaba a estrada un coche atropeloume. (Respondeu). E a ti?
- Que un bo día enfermouse o meu ollo, e a pese de que os médicos conseguiranmo solucionar, atopeime cun galo quen acaboumo de ferir.
- Como é que te chamas?
- Nascín, e ti?
- Fermín, voume xa nos veremos.
- Ata logo, vémonos.
E así foi como Nascín e Fermín, fixéronse grandes amigos. E tódolos días quedan ás 12 da noite para charlar polo cemiterio.
Elena 1º B
Nome:Manu Fernández Peláez
Nº:8
Curso:1º ESO A
O Esquelete Pirata
A historia comeza fai moito tempo no cemiterio do Vicedo o día anterior ó Día de Todos os Santos. É un cemiterio que de día parece moi alegre pero de noite... naide se atreve a entrar! Ten un montón de tumbas por todolos lugares, hasta nos rincóns musgosos e desastrosos. Estas son as tumbas mais antigas, pasan desapercibas da xente pero, cando alguén se acerca desaparecen, pois son as tumbas dos pantasmas, esas almas que non teñen rumbo e que a única misión que teñen e espantar á xente das súas tumbas este mismo día. Pero hai unha tumba que nin os pantasmas coñecen, esa tumba olvidada polo tempo ou mellor dito esa tumba que non recorda nin Deus.Aquí morreu o noso protagonista.
Era xa o día,os mortos comezaban a preparar o cemiterio para a súa festa de difuntos.O famoso pirata que só sae o Dia de Todos os Santos,por primeira vez salira un día antes.Era un esquelete moi pero que moi vello,pero era o único esquelete que podía ver de todo o cemiterio.Isto debíase ó seu curioso ollo de cristal.Un ollo que lle puxeran de calquera maneira cando outro pirata,precisamente o pirata “Demasiada Barba”,llo arrincara co seu garfo.(Si,si é o que pensades,arrincoullo con ese utensilio que se usa para comer)Unha vez que lle puxeron o ollo de cristal morreu por culpa do pirata “Pouca Barba” da maneira que nin ti te imaxinarías,pois morreu porque o seu inimigo tropezou e chantoulle a espada no peito.Pero agora é feliz neste mundo porque pode descansar.
Pois vaiamos á historia,era moi raro que este pirata saira tan rápido da súa lápida pero tiña o seu motivo pois...Tiña o reloxo roubado estropeado!Vagaba polo cemiterio moi perdido,pois el non vía ningúns decorativos e a cova de baile non estaba decorada.El dixo:
-Pero que pasou aquí!E que me quedei durmido ou acaso...pasou tanto tempo que xa non hai naide naide no cemiterio!
Entón comezou a pasear por todo o cemiterio ata que se encontrou un pequeño esquelete que morreu atropelado por un carruaxe de cabalos cando só tiña tres anos. O protagonista preguntoule que día era pero o neno contestoulle:
-”Trindta de oudtubrod”
Como non lle entendeu nada seguiu paseando xunto ó neno ata que chegan á saída do cemiterio.Nese intre pasa unha persoa, pero cando ve que dous esqueletes lle preguntana hora xa vos imaxinades o que vai a pasar, verdade?
Saen á cidade e encontranse con moitas persoas, entre ellas unha vella que lle rompeu ó neno unha vértebra dun golpe coa cacerola.
Chegaron ao gran acantilado e o protagonista observou unhas vistas que nunca observara. Cando estes dous esqueletes regresaron ó cemiterio xa era trinta e un de outubro!Entón o noso esquelete deuse conta de que só se levantara un día antes. Acompañou ó neno xunto a súa nai e foron á festa.
Así pasaron un bo “Samaín”
Quero dar as grazas ao esquelete por dicirme todolos datos dese día e diciros adeus a vós,aunque ao mellor escribo un libro enteiro sobre a vida deste esquelete.(Ou ao mellor non porque pronto é a temporada de exames)
Lucas Gómez Pereira 1ºA
Historia dun esqueleto
Son un esqueleto, fun un catedrático na miña vida , un señor bo e honrado. Aquí vos deixo un relato que me pediu que escribira un amigo meu.
Na morte non podía ver, igual ca os outros esqueletos. Fai pouco un amigo meu deixoume un ollo de cristal cuns folios e un lapis para que escribira. Non sabía ben que era un ollo de cristal ata que mo puxen na cunca onde estiveran antes os meus ollos, coa sorpresa de que, podía ver con el !
Podía ver o cemiterio, había tumbas de mármore branca e negra, tumbas de granito non moi luxosas, había mausoleos,… o chan estaba feito sobre a misma terra. Moitísimas flores adornaban as lápidas, flores moi bonitas, aínda máis que cando llas regalas a unha muller para a engaiolar!
Así que como me pedira meu amigo comecei a escribir, o día antes de San Maín.
No meu cemiterio hay moitos mortos, tantos e tan vellos que algún non se acordan nin cando morreron.
Quería charlar con eles para ver se podía obter alguna historia para ti meu amigo, aquí tes as máis curiosas e interesantes.
Vencedores e vencidos
Cerca de min hai un esqueleto que fora un loitador, notábaselle, tiña moitas fracturas nos ósos. Contoume ista historia:
Díxome que era un competidor que era case invencible, o campeón, pero un bo día un novato quitoulle o título. Despois de aquilo xa non tiña patrocinadores nin o quería ningún equipo de loitadores. Acabou na rúa e morreu así de fame e de tristura.
O saldadiño valente
Unhas tumbas sen nome na lápida, unha pedra para tapar o cadáver, porque nin tiñan ataúde sequera. Acerqueime a charlar cun esqueleto que fora soldado que parecía triste e contoume esta historia:
Na guerra adestreime moi duramente, era o mellor do pelotón, o que mellor decisións tomaba, o máis valente o que mellor loitaba do pelotón, nunca me gustou a guerra, pero para min era apaixonante deslizarme por corredores estreitos, esquivar disparos,…
Recordo como morrín, estaba a punto de gañar o pelotón inimigo cun lanzamisiles pero eu fixen unha locura,… corrín, disparando a todolos enemigos, collín unha granada dun dos mortos e lanceina con todas as miñas forzas para alcanzar o lanzamisiles que mataría todo o pelotón, a granada fixo explotar o lanzamisiles, e acabei con aquila perigosa arma, pero un enemigo disparoume ao estómago e quedei gravemente ferido. Os meus compañeiros intentaron salvarme, pero o sarxento negáronse a levarme a un hospital, e, así morrín.
Morrín coma un heroe para os meus compañeiros, pero coma outro do montón para os comandantes.
Así acabei cunha lápida de pedra. Pero foi o mellor regalo do mundo, porque ma fixeron e puxeron os meus amigos xa que non lles daban nin un duro por ir a guerra a morrer. Non importa o prezo do regalo, senón que se faga de corazón. Aínda que xa non teñamos!
Vaia o non me podo rir, lástima!
Pareceuse alegrar bastante pola nosa conversa. Charlamos un rato máis e díxenlle que volveríamos a falar outro día.
Meu pai, meu amigo
Non sabía nada do meu pai Xosé. Non fun o seu enterro ni souben onde o enterraran. Ata que oín que estaba no cemiterio da cidade. Así que decidin ir a velo. Quería algunhas respostas, porque nunca souben como morrera.
Cando cheguei busqueino e atopeino, charlando cun grupo de esqueletos, pareceu recoñecerme, porque veu cara min correndo e démonos unha aperta que por pouco me ronpe unha costela.
Pasara uns tres anos fora e contoume todo o que lle pasara.Aquí comeza o seu relato:
Cando cheguei contratáronme como agricultor, gañaba bastente pero non estaba satisfeito. Así que formei un equipo con cinco amigos e fúmonos as minas en procura de ouro, tivemos éxito conseguimos uns douscentos dólares polo ouro, logo contratáronnos como médicos,despois de varias clases. Alí traballamos moito tempo, e nos ratos libres volvíamos a mina.
Un bo día chegou un enfermo cun aspecto terrible, casde parecía un morto! Quedei impregnado daquel terrible virus e para non sufrir máis contaxios botáronme fora e negáronse a atenderme, así morrín pouco a pouco.
Despois de despedirme, volvín ao cemiterio máis contento ca nunca.
Metinme de novo na miña tumba e deixei o relato ordenado para o meu amigo.
Espero que vos gustaran as historias de este cemiterio,
e deséxovos que pasedes un bo San Maín.
Atopámonos nun cemiterio, hai frores por tódalas tumbas: frores brancas, amarelas, mesmo algún sombreiro mexicano... Sí, atopámonos en Guadalajara.
Este cemiterio non é coma os demáis porque... Hai mortos vivintes! E un deles don eu! Atópome con outra caveira que sóame moito... Como se xa o coñecera... De súpeto achégase a min moi enfadado e di:
- Dame os cartos nugallán!
- Si oh, madialevas, que me vas facer ou? Matarme? Ademáis, onde crees que levo os cartos? Ti es parvo.
A verdade é que a este cativo débolle cartos dende fai tempo así que mellor despídome de vós e salgo correndo por se colle un berrinche. Adeus!
Nome: Jorge Santamariña
Nº: 19
Clase: 1ºA
Nome do alumno: Paula Gueimunde Fernández
Curso: 1º E.S.O a
O cemiterio é un prado verde nas aforas dun pobo. O cemiterio é un gran xardín con moitas flores violetas as lápidas son grises de pedra. Esta escena sucede o 31 de outubro o día anterior a defuntos.
O meu esquelete ten un cranio moi grande e é moi delgadiño e o esquelete que coñece era dun home que morrera moi xoven nun accidente.
Cando xa me ia de camiño á saída atopeime cun esquelete e díxenlle:
-Hola , bos dias que tal?
-Hola moi ben , e vostede?
-Aquí tamén ben vindo a colocar flores aos meus defuntos, e vostede por aquí?
-Eu viña de ver aos meus defuntos .Vas cara a cidade?
-Si -contestoulle o outro-
-En resumidas contas como te chamas?
-Eu chamome Eusebio. E vostede?
-Eu chámome Xián.
-Bueno adeus teño me que ir.
-Adeus.
NOME: Mateo García Rodríguez
Nº:9
Clase: 1º A
MEMORIAS DUN ESQUELETE
Eu estaba nun cemiterio nas aforas de Viveiro.
O cemiterio non era moi bonito, como ningún cemiterio vamo. Tiña as lápidas de cor gris e cheas de musgo e todas pintarraxeadas dos gamberros que van polas noites. Non había nin unha flor. Estaba todo feito unha piltrafa.
Bueno empezo coa historia que si non, non acabamos nunca.
Unha noite de outono no cemiterio, como non, encontreime cun esquelete moi pero que moi pijo. Era moi refinado e con andes de marqués.
Este esquelete resulta que era de Francia, non entendía o galego, así que tívelle que falar no idioma “ESQUELETÓN”, o idioma que saben falar todos pero que todos os esqueletos, pero bueno eu cóntocho traducido.
- Hola –díxenlle eu exclamando un pouco-
- Ei, ei, non me grites que non necesito sonotone home –dixo moi enfadado-
- Perdón señor, pero para o que eu lle chamei é para que me contase porque morreu.
- Eu cóntocho porque acabote de coñecer e non tes nada en contra miña. Bueno, pois aínda que non o pareza, fun rei do Reino Unido e cando estaba dando a coñecer aos poboadores o rostro da miña muller, uns da ETA pegarónme un tiro e morínme ao instante
- Síntoo moitísimo señor. Non lle gustaría saber como están agora os teus familares?
- Si, claro –díxome el-
- Pois eu teño aquí o meu ollo de vidro, co que podes ver o que queiras. Despois de contarme como morríches, deixocho para ver como están os teus familiares. Pero recorda, non vas poder falar con eles, só os vas ver. Paréceche ben?
El asintíu coa cabeza. E eu quitéime o ollo de vidro e deixeille ver a súa familia.
Fin.
O cemiterio ten moitas lápidas xuntas, é un cemiterio natural só están construidas as tumbas, o demais son todo flores.A miña tumba é de pedra e cunha cruz enriba e esta rodeada de flores.
Un día levanteime da miña tumba, e antollouseme dar un paseo. Encontreime cun amigo meu que era pirata coma eu, que morrera sedento e morto de fame nunha illa deserta.
Falamos un cacho:
-¡Home!, ¿que tal estas vello canalla?-dixenlle eu.
-Eu ben ¿e ti?-dixo el.
-Eu tamén ben, ¿que pasa aquí?, que cada día hai menos esqueletes.
-Non sei, ¿que che parece se investigamos?
-Vale, pareceme ben.
Fumos polo cemiterio e non encontrábamos nada por ningures, e pregunteille:
-¿Que tal se investigamos pola noite?
-Vale, as oito e media.
-Vale.
Chegaron as oito e media e vimos unha persoa de carne e óso. ¡Estaba saqueando as tumbas!, intercedimos e cando nos veu saíu correndo.
-Así que era iso o que pasaba.-dixemos os dous á vez.
-Bueno alégrome de que se acabara todo.-dixen eu.
-Chao, ata outro día.
Chao chavales, espero que vos gustara a miña historia, xa vedes o que poden facer as persoas por diñeiro.
David 1ºA Nº1