De sprinter
Bij de kassa bleek dat mijn kartonnen doosje met fried rice niet de streepjescode had, die de Chinese dame bij de deli-afdeling er na weging op geplakt had.
Als prijsbewuste klant hielp ik de caissière:: ”Het is $ 2,99 per pound.”
Ze reageerde daar niet op,pakte de telefoon en riep daar iets in.
De simpele eenheidsmaat van $2,99 per pond was kennelijk te ingewikkeld voor de hedendaagse combinatie: bediende met gewichtsgevoelige scanapparatuur.
Zulke redactiesommen geef ik thuis aan mijn groep 7 leerlingen als huiswerk mee, die ik dan competent acht tot een goed antwoord te komen....
Ik stond namelijk voor de balie van een Safeway (grocerysstore) met de paar boodschappen van die dag en wachtte op de reactie n.a.v. het kassatelefoontje.
Binnen een tiental seconden flistste een lange, gekleurde puber met achterstevoren gedragen pet tevoorschijn, die vlot de kartonnen bak met inhoud weggriste van de balie en hardlopend in de richting van de afdeling met hapklare delicatessen verdween.
Ik had dezelfde afstand met het winkelwagentje gelopen, dus ik kende globaal de afstand.
Voor ik het wist keerde de hulpvaardige vlotteling als een schaatser in de bocht liggend terug bij de kassa.
Hij plantte, nu mèt streepjescode, de etenswaar voor zijn Safeway-collega op de counter en wou weggaan.
Verbouwereerd over de door hem gemaakte tijd vise versa naar de bakafdeling, hield ik hem tegen.
“Dat is snel,” complimenteerde ik hem. “Waar heb je dat geleerd?”
Hij stopte terstond, glimlachte breeduit en antwoordde:”Ik ben de de tweede sprinter op mijn university, sir”.
“Oh, dan doe je het zeer goed,” zei ik met enige nadruk.
”Kun je hier je beroep van maken?”
“Dat IS mijn job, sir,” vervolgde de jongeling, die duidelijk blij was met mijn aandacht.
“Het IS jouw job?” herhaalde ik.
“Inderdaad, als er bij een kassa iets ontbreekt, dan ren ik naar de afdeling om informatie en kom zo snel mogelijk terug met de prijs.”
Het was me duidelijk.
Bij Safeway huurt men jonge, goedkope sprinters in om onvolkomenheden bij het afrekenen te laten corrigeren.
Dat is een aardige service. De klant hoeft zelf niet terug om de prijs nogmaals te laten vaststellen.
Aan de andere kant presenteert het de Achilleshiel van de hightech handel: men is volkomen onthand als de geavanceerde streepjescode het laat afweten.
Het eenvoudige sommetje $2,99 (per pound) kéér 1,273 pound even intypen is gewoon te moeilijk.(?) De uitkomst daarvan flitst binnen een split second op de display, toch?
Nee, voor deze kinderlijk eenvoudige handeling huurt men iemand van vlees en bloed in
- student wiskunde misschien? - die flinke fysieke prestaties moet leveren om een paar vingertipbewegingen te compenseren.
Het doet me denken aan mijn vroegere straatgenote die een kwartier bezig was haar auto te starten om een brief op de 150 m verder gelegen brievenbus te gooien.
De basale technieken in het daaglijks leven zijn uit ons brein verdwenen en, zoals mijn oude gymleraar een halve eeuw geleden al voorspelde: “De mens degenereert tot de status van een slang. Bewegingloos, onderkoeld en tot generlei interne impuls meer in staat.”
(Met dank aan de heer Hoogendijk die ons toen langs de Spartaanse meetlat legde...)
En ook deze komt in me boven..
Mijn overleden oom Johan, iemand met veel gevoel voor humor en een scherpe blik zei altoos:
“Jongen, aan stommiteiten en onkunde is in deze wereld veel te verdienen.”
Hij zat dan ook goed in de slappe was......